"Ayın altında, bu topraklardan ya sağ ya da şehit olarak çıkacağız." Dediğimde sesimde ki korkusuzluk ikimizin de kanında hâkimdi. Fakat ikimiz de bu gurur verici hissinin bugün olmasını istemiyorduk.
Acı ama gerçek.
Deniz gözlü adam, kehribar g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mahşer. 22. Kıyamet
Dedublüman, Belki Sibel Bilgic, Alışamadım Fleurie, Love And War
“Dayanamam ben bu son gidişine, alışamadım sensizliğe. Garip olurum hazan gecelere, Karışamadım bu son gidişine.”
Bu sözlerin anlamı bu bölümdeki karakterlerime ve sizin kalpleriniz için daima anlamlarla dolu akıllarda asılı kalması dileğiyle…
Bir gün babam ile mahallede yürürken istikamet okuldu. Küçük yaşlarımda girdiğim her sınıfın gözdesi olduğum için buna katlanamayan ne yazık ki çoktu. Ve sırf benimle uğraştıkları için okuldan nefret etmeye başlamış, hata gitmemeye karar vermiştim. Ancak okuldan ne kadar nefret edersem edeyim, girdiğim her sınıfta birinci olmaktan vazgeçmedim.
Benliğim, kalbim ve zekâm buna karşıydı.
Babam benim okula gitmediğimin haberini hiç kimseden almamıştı. Aksine, kızını kendinden bile daha iyi tanıdığı için bir gün benim peşime takılmıştı. Babamdan daha küçük yaşımda sessizliği ve olabilecek her tehlikeye karşı eğitmişti. Fakat babam, bana öğrettiği şeyleri beyninin bir köşesinde not ederek sessiz sedasız, arkasından izin bırakmadan takip etmişti.
Ben okulun hemen iki sokak ötesindeki parka gittiğimde bir salıncağa kurulmuş, okul çantamı da yanıma fırlatmıştım.
Normalde kendi eşyalarıma özenle davranırdım. Ama ben sırf okuldan nefret ettiğim için okula dâhil olan her şeye özenle davranmayı pas geçmiştim.
Babamın o sessiz adımlarını fark edemeyecek, varlığını idrak edemeyecek kadar yakınıma geldiğinde bile nasıl bu kadar sessiz, bir görünmezmiş gibi beni parka kadar takip etmişti, hicbir fikrim yoktu.
Bana öğrettiği kadar ardımdan atılan her adıma kulak kabara biliyordum. Ancak konu kendi adımlarına geldiğinde, ona kulak asmama şiddetle karşı gelmişti. O zamanlar bana bunu öğretmediği için ona içten içe sinirleniyor, nedenini delicesine sorgulamıştım.
Fakat artık babamsız olan bir dünyada büyümeye başladığımda babama inat ailem, yani yakınımda olanlar da buna dâhil olmak üzere herkesin adımlarını beynimde ezberlemiştim. Babamın başardıklarımı bulutların ardında görüp görmediğini sorgulamayı ise MİT'e alındığımda bırakmıştım.
Çünkü ona ne kadar bağlı kalırsam kalayım, ne babam geri dönecekti ne de çocukluğum babasızlığa alışmaya başaracaktı.
