"Ayın altında, bu topraklardan ya sağ ya da şehit olarak çıkacağız." Dediğimde sesimde ki korkusuzluk ikimizin de kanında hâkimdi. Fakat ikimiz de bu gurur verici hissinin bugün olmasını istemiyorduk.
Acı ama gerçek.
Deniz gözlü adam, kehribar g...
Hepinize selamlar bebeklerim. Bölüme inmeden önce her defasında tekrarladığım gibi: bölümlere oy atmaya ve satır arası yorumlarınızı yazmaya unutmayın lütfen. Bu durum düzelmişti, fakat yeniden yapmamaya başlayanlarınız var. Bu durum ister istemez üzüyor çünkü emeklerimizin hakkını alamazsak ya da göremezsek yazmaktan zevk alamayız. Lütfen kendinizi belli edin ve desteğinizi gösterin. Sizleri seviyorum. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MAHŞER 33. Yara Bende
Sıla, Yara Bende Göksel, Baksana Talihe
Bir zamanlar her şeyini çocuklarına adayan adamın zamanı ve vakti gelince dünyadan göçüp gitmesini küçük yaşta yüzleştiğim gibi aynı zamanda kabullenmem, çocukluğumun üzerinde kalan bir yaradan öte bir iz gibiydi.
Ayak bileğime bıraktığım izin ardını eşelemek isteyen, çocukluğumla dört duvarlı olan bir odanın içinde hapis kalırdı.
Babamın son nefesini cani bir şekilde verdiği odada kaç gün kalmıştım? Kaç gün kaldıktan sonra sonunda varlığımı hisseden abim beni zorlanmadan odadan çıkarabilmişti? Günler çoğaldıkça saymaya bırakmıştım. Abimin zorlanmamasının nedeni ise, aç ve susuz kaldığım günlerde bitap düşmemdi.
Lâkin artık büyümüştüm.
Büyümüş ve kendi yolumu kendi ellerimle kurarak, istediğim her şeyi tek tek, zamanla başarmıştım.
Bugünden sonra babamı son nefesime kadar kalbimin bir odacığında saklı tutacaktım. Küçükken babama, dört odacığın da ona ait olduğunu söylesem de kader bize tıpkı babamın güldüğü gibi burukça gülümsemişti.
“Son üç odacıkların zamanla dolacak, Prenses.” dedi babam, saçlarımı kollarının arasındayken usul usul okşuyordu. “Tırnaklarınla kazıyacağın geleceğinde yeni bir hayat kuracaksın. O hayatın içinde ise çok mutlu olacaksın.” Başımın üzerine özlem barındıran bir öpücük kondurdu. “O gün geldiğinde de beni ziyaret etmeye unutma, olur mu?”
