"Ayın altında, bu topraklardan ya sağ ya da şehit olarak çıkacağız." Dediğimde sesimde ki korkusuzluk ikimizin de kanında hâkimdi. Fakat ikimiz de bu gurur verici hissinin bugün olmasını istemiyorduk.
Acı ama gerçek.
Deniz gözlü adam, kehribar g...
İyi akşamlar bebeklerim! 39. Bölümün İKİNCİ kısmını size getirdim. Umarım severek okursunuz, ben yazarken çok keyif aldım.
Bölüme inmeden öncesinde oylarınızı atmaya unutmayın ve bölüm arası yorumlarınızı da eksik etmeyin lütfen.
Hepinize keyifli okumalar dilerim. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MAHŞER 39. Savaşa İlk Ve Son Yeniliş (Kısım 2.)
Gün doğduğunda odaya giren güneşin varlığıyla kasvetli günlerin geride kaldığını bilmek içimi mutlulukla kaplamıştı.
Yaklaşık beş gündür hastanedeydim ve Kaan dün gece karargâhtan çağrıldığında görev çıktığını düşünmüştüm.
Lâkin düşündüğümün aksine, Kaan beni sadece tek bir gece yalnız bırakıp yanıma sabaha karşı geri dönmüştü.
Ne için çağırdıklarını sorduğumda ise beni kolayca geçiştirmiş, tüm odağını bana vererek benimle ilgilenmişti.
Doktor fazla ayakta kalmamam gerektiğini söylese de günlerdir yatakta uzanmaktan başka bir şey yapmadığım için Kaan'ın ne beni taşımasına ne de tekerlekli sandalyenin üzerine oturmuştum.
Kaan'ın koluna tutunarak kadın doğum alanına ulaştığımızda Kaan yol boyu geri dönmem için her şeyi denemişti.
Tek derdi şu an için benim kendimi yormamamdı.
Fakat benim önceliğim bebeğimizi bir an önce görebilmekti.
Sabah gözlerimi açtığımda elim karnımı bulmuş, Kaan'ın uyuması gerektiği hâlde içimdeki panik ile onu uyandırarak soluğu burada almıştık.
Benim ile ilgilenen doktorun adı Derya olduğunu öğrendiğim kadının bir hastası olduğunu ve biraz beklememiz gerektiğini asistanından öğrendiğimde Kaan bana yardım ederek yavaşça bir sandalyeye oturtmuştu.
Yanımda oturmak yerine dibimde ayakta kaldığında ne kadar bekleyeceğimizi bilmediğim için onu bileğinden çekerek yanıma oturtmuştum.
Yanımda oturan Kaan'ın en az benim kadar gergin olmaya başladığını sezdiğimde nefesi rahatlamış gibi verdim.
Onun da bebeğimizi merak ettiğini bilmek, beni sandığımdan da daha çok gevşetmişti.
Dakikaların ardından Derya Hanım'ın odasından bir çift çıktığında gördüğüm göbek ile yutkundum.
"Kaan," dedim, elimi bacağına koyarak. "Mahpare," dedi, benim gibi aynı yere bakarken. Çift yanımızdan geçip gittiğinde hızla Kaan'a döndüm. "Benim gördüğümü sen de gördün, değil mi?"
