To dance your dream [ZAKOŃCZONE]

17. Powrót na stare śmieci.

On nadal myśli, że go nie lubię.

Powtarzałam to sobie, niczym mantrę, nadal nie mogąc zrozumieć, że tak otwarcie mi to przyznał. Myślałam, że już wszystko sobie wyjaśniliśmy, a tu okazuje się, że jednak nie do końca i teraz to Austin ma jakieś uprzedzenia.

Nie mogłam wybić sobie jego słów z głowy, przez co spałam z jakieś dwie godziny i to tak płytkim snem, że kiedy Perez ledwo poruszył się na łóżku, ja już się budziłam. Dlatego też już od siódmej jestem na nogach i staram się ogarnąć ten bajzel, który zostawiliśmy wczoraj w salonie.

Mimo pewnych mankamentów, bardzo podobał mi się sposób celebrowania moich urodzin. W kręgu znajomych mi twarzy, których darzyłam sympatią. Wliczam to nawet Kai, Rogera, Joego, no i oczywiście Austina. Chłopaki wparowali do mojego życia nie uprzedzając o tym i od razu zajęli sobie pewne miejsce w moim sercu. Po prostu ich ubóstwiam.

Kiedy byłam już pewna, że salon lśni czystością, a w podłodze można się przejrzeć, udałam się do kuchni, w której przygotowałam sobie waniliową owsiankę z truskawkami i borówkami. Do szklanki nalałam sobie niezawodnego soku arbuzowego i z takim zestawem śniadaniowym usiadłam przy wyspie kuchennej i zaczęłam je pałaszować. W między czasie wyjęłam telefon z tylnej kieszeni i przejrzałam powiadomienia wyświetlające się na ekranie blokady.

Mack: Było ciężko, ale w końcu dotarliśmy. A ty jak tam?

Spojrzałam na godzinę, o której mi ta wiadomość przyszła. Nieco po pierwszej, a z tego co kojarzę wyszli po północy. No, to faktycznie trochę im to zajęło.

Postanowiłam jej nie odpisywać, dobrze wiedząc, że dziewczyna jeszcze śpi. Walker jest tego typu człowiekiem, który w wolne dni może spać do upadłego. Nic nie jest w stanie jej obudzić, nawet najgłośniejszy dźwięk przyciśnięty jej tuż przy uchu.

Ciekawe co z Moosem. Pomyślałam sobie, mając przez chwile w głowie, aby do niego zadzwonić i zapytać, jak on się czuje i czy wszystko z nim w porządku. Wczoraj dobrze się załatwił. Nadal niewiem, który z tych gamoniów wpadł na taki pomysł, aby zrobić sobie pijackie zawody. To było skrajnie nieodpowiedzialne, a z tego co dało się zauważyć, najlepszą głowę do takich zabaw miał Kai. On jako jedyny wyglądał w miarę przyzwoicie.

Od dawna wiemy, że Foley ubóstwia alkohol i, gdyby tylko mógł, pił by go na śniadanie, obiad i kolacje. Gdyby nie ja oraz Mackenzie zapewne skończyłyby jako alkoholik na spotkaniach AA. Nieustannie kłóciłby się z rodzicami, którzy jak na złość dla niego, nie są fanami wysokich procentów. Ogólnie, nie miałby za ciekawie w życiu i pewnie dawno byłby na dnie. Z Walker staramy się go utrzymywać w ryzach i pilnować tego co pije, ale zdarzają się takie chwile, jak właśnie ta wczorajsza, kiedy całkowicie puszczają mu hamulce i zaczyna bawić się na własnych zasadach. Dlatego pewnie wplatał się w ten głupi zakład z Perez'em i Kai'em.

W każdym razie, postanowiłam do niego nie dzwonić i dać mu czas na zregenerowanie siły. Wiem, że ostatnie czego potrzebuje teraz jest matkowanie. Później będzie odpowiednia pora na rozmowę, niech sobie odpocznie, biedaczek.

W spokoju dokańczałam swoją owsiankę, myśląc sobie jak produktywnie wykorzystać dzisiejszą niedziele, kiedy usłyszałam szybkie kroki, a później przed oczami błysnął mi Austin. Zmarszczyłam brwi w konsternacji i pognałam za nim.

- Perez?

Stał już na garnku, kiedy gwałtownie się zatrzymał w pół kroku. Słyszałam jak przeklnął pod nosem i niespiesznie, jakoby nie chciał w ogóle na mnie spojrzeć, zaczął odwracać się w moją stronę.

- Cześć, Mitchie. - przywitał się z nienaturalnie zbyt wysokim tonem. - Coś się stało?

- O to samo mogłabym zapytać ciebie.