Δεν κλαίω πια. Νιώθω ανακούφιση, ελευθερία.
-Είμαι ελεύθερη, μονολογώ. Είμαστε ελεύθεροι!!! Είμαστε Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΟΙ φωνάζω αυτή τη φορά και ξεσπάω σε γέλια...
Βλέπω τον αδελφό μου να κατεβαίνει τις σκάλες. Είναι χαρούμενος. Ανακουφισμένος..
Τρέχω προς το μέρος του και τον αγκαλιάζω με όλη μου τη δύναμη. Με σηκώνει στα χέρια και κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του.
-Ναι, μου ψιθυρίζει, είμαστε ελεύθεροι..
Με αφήνει κάτω αργά αργά. Είμαστε μέσα στα αίματα. Στα ρούχα, στο πρόσωπο, στα χέρια.. Είμαστε βουτηγμένοι στο αίμα του ίδιου μας του πατέρα. Έχουμε πάνω μας την τελευταία του πνοή. Θα τον κουβαλάμε για πάντα πάνω μας..
-Πρέπει να ξεφορτωθούμε το πτώμα του, μου λέει αυστηρά και με κατεβάζει από πάνω του.
Του γνέφω καταφατικά και ξεκινάω πάλι να πανικοβάλλομαι. Προσπαθώ να μην του το δείξω.
-Έι, όλα θα πάνε καλά.. Έτσι δεν μου είπες κι εσύ;
Του χαμογελάω πικρά και απομακρύνομαι από κοντά του. Ξεκινάω να μαζεύω τα γυαλιά από κάτω. Τα πεταμένα πράγματα. Τα λερωμένα υφάσματα. Όλα θα καούν..
Ο Πάνος κατεβάζει από την κρεβατοκάμαρα καθαρά σεντόνια. Οινόπνευμα, πετσέτες.. Πρέπει να τον καθαρίσει πρώτα. Να μην αφήσει κανένα ίχνος του πάνω στο θύμα του.
[...]
-Πάνο φοβάμαι, του ψιθυρίζω, είναι πολύ σκοτεινά εδώ..
Δεν μου απαντάει. Κοιτάει μπροστά. Είναι απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που κάνει.
Τρέχει με αρκετά μεγάλη ταχύτητα. "Πρέπει να έχουμε χρόνο μπροστά μας" μου είπε πριν φύγουμε "Να είμαστε έτοιμοι πρωτού ξημερώσει".
Panos' POV
Σίγουρα αν δεν με συλλάβουν για δολοφονία, θα με πάρουν μέσα για ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αποφεύγω να κοιτάξω το κοντέρ γιατί ξέρω πως θα ζαλιστώ.
Ακολουθώ τα σήματα για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Δεν έχουμε πάρει καμία ηλεκτρονική συσκευή μαζί μας, κινητά ας πούμε. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί ποτέ κανένα σημάδι για ό,τι έκανα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα μας βάλουν όλους στη στενή.
Η Λίνα φοβάται και το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να της πω να μην φοβάται, θα ήταν γελοίο αν της το έλεγα. Κι εγώ φοβάμαι. Δεν λυπάμαι. Φοβάμαι.
YOU ARE READING
You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324
Teen FictionΞεσπάω σε τρανταχτά γελια, έτσι, να κάνω εντύπωση και βγαίνω έξω χτυπώντας την πόρτα στη μούρη του Στεφάνου. Έτσι, για σπάσιμο.. -Μάλακα, είσαι τόσο ηλίθια.. Αυτό ήταν, θα το κάνω και ότι γίνει.. Απλά εύχομαι να με ακολουθήσει όπως κάθε φορά. -Ναι...