Είμαι σίγουρος πως αυτή ήταν η απάντηση που ήθελε να ακούσει. Στην παρούσα φάση μόνο την αλήθεια δεν μπορώ να της πω.
«Ευχαριστώ πολύ», ακούγεται η φωνή του Πάνου ο οποίος τερματίζει την κλήση του στο τηλέφωνο. Πετάει το κινητό στον πάγκο της κουζίνας και μας πλησιάζει.
Κάθεται στην πολυθρόνα που καθόταν πριν και χώνει το πρόσωπό του στα χέρια του. Η Λίνα γυρνάει και τον κοιτάζει ανακουφισμένη πλέον.
«Θα έρθουν αύριο να την πάρουν», λέει εκείνος και η στάση του σώματός του αλλάζει τελείως. Αφήνει τα άκρα του να βυθιστούν στον καναπέ όταν η πλάτη του είναι ζαρωμένη στην πλάτη του καναπέ.
«Ωραία», ψιθυρίζει η Λίνα και αμέσως σηκώνεται απότομα όρθια.
Την κοιτάμε και οι δύο απορημένοι όταν την βλέπουμε να μας πλησιάζει με ένα τετράδιο και μερικά μολύβια. Κάθεται στο πάτωμα και ξεκινάει να ζωγραφίζει. Μένουμε σιωπηλοί παρατηρώντας την κάθε της κίνηση. Δεν περνούν 2 λεπτά όταν μας δείχνει τι έχει φτιάξει.
«Αυτό», λέει και δείχνει το σχέδιό της, «Αυτό είδα πριν συνέλθω.»
Στην αρχή δεν μπορώ να καταλάβω τι βλέπω. Μάλλον ούτε και ο Πάνος. Μετά από λίγη προσεκτικότερη παρατήρηση βέβαια αντιλαμβάνω πως έχει σχεδιάσει μερικές μορφές. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωγραφιά έχουν δύο γυναίκες οι οποίες κοιτούν η μία την άλλη. Τις χωρίζει μια αχνή γραμμή, στο βάθος πίσω από την μία από τις δύο κοπέλες υπάρχουν άνθρωποι που ίσως περιμένουν το κορίτσι.. δεν ξέρω.
«Τι είναι αυτό Λίνα;»
Ο Πάνος εκφράζει την απορία που περιτριγυρίζει το μυαλό μου εδώ και μερικά δευτερόλεπτα.
«Η μαμά κι εγώ», λέει και παύει να μιλάει. Τι συνέβη πριν ανέβουμε πάνω;
Η ανάγκη για να μάθει τι συνέβη είναι χαραγμένη στα μάτια της.
«Απλά λιποθύμησες», της λέει ο αδελφός της γρήγορα αφού προσπαθεί να αποφύγει τυχούσες ερωτήσεις.
«Μόνο αυτό;»
«Όχι Λίνα, δεν λιποθύμησες απλά..» παίρνω το ρίσκο να μιλήσω για κάτι που ο Πάνος θέλει να της αποκρύψει, δεν θα τη βοηθήσουμε να μας πει ίσως αυτό που θέλει έτσι. «Έπεσες από την σκάλα λίγο πριν φτάσεις στο τέλος της. Χτύπησες τα χέρια σου, τα πόδια σου.. το κεφάλι σου, κάτι το οποίο μας ανησύχησε ιδιαίτερα, καθώς για την περισσότερη ώρα ήσουν κάτασπρη και παρουσίαζες σπασμούς. Οι παλμοί σου χαμήλωναν συνεχώς, η θερμοκρασία σου έπεφτε.»
YOU ARE READING
You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324
Teen FictionΞεσπάω σε τρανταχτά γελια, έτσι, να κάνω εντύπωση και βγαίνω έξω χτυπώντας την πόρτα στη μούρη του Στεφάνου. Έτσι, για σπάσιμο.. -Μάλακα, είσαι τόσο ηλίθια.. Αυτό ήταν, θα το κάνω και ότι γίνει.. Απλά εύχομαι να με ακολουθήσει όπως κάθε φορά. -Ναι...
