Κλείνω το τηλέφωνο μόλις ο Στέφανος εμφανίζεται μπροστά μου. Μου κάνει νόημα να βγούμε έξω και τον ακολουθώ κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
Η διαδρομή είναι ήσυχη. Δεν μιλάμε και τόσο. Να είμαι ειλικρινής, δεν έχω όρεξη να μιλήσω. Το κλίμα στο σπίτι δεν ήταν και το καλύτερο.
[...]
Βγάζω το κράνος από το κεφάλι μου και του το δίνω.
«Σε ευχαριστώ και πάλι» λέω ενώ φτιάχνω καλύτερα τα τσαλακωμένα πλέον ρούχα μου εξαιτίας της μηχανής.
«Μην το ξαναπείς» απαντάει εκείνος και στερεώνεται καλύτερα στο έδαφος ακουμπώντας στο κάθισμα της μοτοσυκλέτας.
Μου χαμογελάει.
Χαμογελάω κι εγώ και κατευθύνομαι προς την είσοδο του σπιτιού μου.
Έχοντας φτάσει μπροστά σχεδόν στην πόρτα γυρίζω να τον κοιτάξω, κάθεται στην μοτοσυκλέτα και με παρατηρεί.
«Δεν θα έρθεις μέσα;» τον ρωτάω, έχοντας ως δεδομένο πως θα μπει μαζί μου στο σπίτι.
«Εμ, δεν το νομίζω» λέει εκείνος «Λέω να σε αφήσω να ξεκουραστείς.»
Δεν υπάρχει περίπτωση. Κάνει τόσα πολλά για εμάς, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τον "προσκαλέσω" στο σπίτι μου να καθίσουμε.
Δεν του λέω κάτι, το μόνο που κάνω είναι να τον αρπάξω από το χέρι και να τον κάνω να έρθει μέσα. Ξαφνιάζεται από την αντίδρασή μου, αλλά δεν με νοιάζει.
Τον ακούω να αφήνει ένα γελάκι.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνουμε. Το σπίτι το έχει ξαναδεί οπότε δεν είναι κάτι καινούριο για εκείνον.
Τον βλέπω πως αισθάνεται κάπως άβολα μέσα στον χώρο. Δεν αφήνει κάτω την τσάντα του, την κρατάει στον ώμο του όσο εγώ κλείνω την πόρτα.
«Παιδάκι μου τι κοκάλωσες;» του λέω πειραχτικά, ενώ βγάζω τα παπούτσια μου «Άσε την τσάντα σου όπου θες και κάτσε» τον προστάζω και κάνει ότι του λέω.
Κατευθύνομαι στον πάγκο της κουζίνας όπου αφήνω τα κλειδιά μου. Παρατάω την τσάντα μου και πλένω τα χέρια μου. Πηγαίνω στον καναπέ και κάθομαι κοντά του μαζί με δύο ποτήρια νερό. Είναι στο κινητό του και στέλνει σε κάποιον. Το αφήνει δίπλα του μόλις με βλέπει και επικεντρώνεται σε εμένα.
«Λοιπόν;» του λέω ενώ πίνω μια γουλιά από το νερό μου «Πώς σου φαίνεται το σπίτι;» συνεχίζω.
YOU ARE READING
You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324
Teen FictionΞεσπάω σε τρανταχτά γελια, έτσι, να κάνω εντύπωση και βγαίνω έξω χτυπώντας την πόρτα στη μούρη του Στεφάνου. Έτσι, για σπάσιμο.. -Μάλακα, είσαι τόσο ηλίθια.. Αυτό ήταν, θα το κάνω και ότι γίνει.. Απλά εύχομαι να με ακολουθήσει όπως κάθε φορά. -Ναι...