You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324

Chapter 46

[...]

«Σίγουρα δεν είμαι σαν χαζή, έτσι;» τον ρωτάω γεμάτη ανασφάλεια όσο κατεβαίνω από την μηχανή.

«Λίνα μου, εσύ ποτέ δεν γίνεται να είσαι κάτι λιγότερο από υπέροχη» μου απαντάει όσο κλειδώνει τη μοτοσυκλέτα και με πιάνει από την μέση για να φτάσουμε μαζί μέσα στο μαγαζί.

Φαίνεται πως κατάλαβε το τίναγμά μου στο άγγιγμα του και διακριτικά απομάκρυνε αργά το χέρι του αφήνοντας με ελεύθερη.

Δεν μίλησα. Μόνο ξανά τοποθέτησα το χέρι του εκεί όπου ήταν ξαφνιάζοντάς εκείνον αυτή τη φορά.

Με κοίταξε αμέσως με τον αιφνιδιασμό και την χαρά ταυτόχρονα χαραγμένα στο πρόσωπό του. Του χαμογέλασα πίσω..

Συνεχίσαμε το περπάτημά μας κρατώντας τα κράνη στα χέρια μας.

Εννοείται πως δεν το φόρεσα, θα χάλαγαν τα μαλλιά μου.

Μπορεί οριακά να παίξαμε ξύλο για αυτό, το αποτέλεσμα όμως ήταν το σωστό. Τα μαλλιά μου έμειναν στη θέση τους όπως έπρεπε.

Μετά,  μπορεί να το βάλω. ΜΠΟΡΕΙ.

Ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα.

Ο χώρος είναι πολύ όμορφα διακοσμημένος, με πολύ ωραίο φωτισμό και ζεστά χρώματα.

Εμείς δεν καθόμαστε μέσα, αλλά έξω.

Ζητάμε από κάποιον σερβιτόρο να μας οδηγήσει στον χώρο που έχουν κλείσει και αμέσως μας εξυπηρετεί.

Η ώρα είναι έντεκα και τριάντα τέσσερα που σημαίνει ότι η τούρτα αργεί ακόμα.

Ευτυχώς έφαγα στο σπίτι οπότε μπορώ να πιω.. κάπως.

Με το που βγαίνουμε έξω όλοι ξεκινούν να φωνάζουν. Έχουν βάλει μουσική και ήδη χορεύουν.

Αφού πάρουμε πρώτα να πιούμε δύο σφηνάκια από την μπάρα μπαίνουμε κι εμείς στον ρυθμό.

Χορεύουμε, φωνάζουμε, τραγουδάμε.. πίνουμε..

Πίνουμε..

Περνάμε καλά...

Πίσω από τον χώρο στον οποίο βρισκόμαστε υπάρχει μια πισίνα.

«Γαμώτο!» φωνάζω ενώ πίνω και την τελευταία γουλιά από την τεκίλα μου.

Όλοι γυρίζουν να με κοιτάξουν.

«Δεν έφερα το μαγιώ μου» συνεχίζω να λέω και όλοι έρχονται προς το μέρος μου χωρίς να σταματήσουν να χορεύουν και να τραγουδούν.