You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324

Chapter 12

Μου κλείνει το μάτι και φεύγει. Μένω να τον κοιτάζω για δεύτερη φορά.

-Ψςςςςςς, ακούω τη Ρένα από πίσω, έλα το ζευγαράκι! λέει

-Δεν συμβαίνει τίποτα, της λέω χαμηλόφωνα και βγάζω τα κλειδιά από την τσάντα.

Η πόρτα έχει κολλήσει. 

-Γαμώ, όλα σήμερα θα συμβούν; μονολογώ.

Στην ιδέα ότι θα χάσω έκθεση τρελένομαι και κουνάω με μανία το κλειδί μέσα στην κλειδαριά με σκοπό να την ξεμπλοκάρω..

Αποφασίζω να ενεργήσω διαφορετικά. Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά , παίρνω βαθιά ανάσα και κλοτσάω με όλη μου την δύναμη την πόρτα.

-Επιτέλους! φωνάζω και μπαίνουμε μέσα. 

Σταματάω την Ρένα από το να μπει μέσα. Αυτό το θέαμα δεν είναι για πολλούς...

-Βγες έξω τώρα!! της φωνάζω και την σπρώχνω με όλη μου την δύναμη προς την έξοδο. 

Της κλείνω την πόρτα στη μούρη πριν προλάβει να πει κάτι και ξεκινάω να κλείνω καλά τις κουρτίνες.

-Πώς έγινε αυτό γαμώ την κοινωνία μου; φωνάζω στον Πάνο ενώ τον βλέπω με αίματα στα χέρια.

Το ήξερα ότι θα πέρναγε από εδώ.. 

Αντί να μου απαντήσει ακουμπάει το πρόσωπό του με τα χέρια του γεμίζοντάς το κόκκινο χρώμα.. 

Αρπάζω το κινητό και στέλνω στη Ρένα. 

Εγώ:

Φύγε μόνη σου. Θα έρθω αργότερα..

Ρένα: 

Όλα καλά; Σίγουρα δεν χρειάζεσαι κάτι;  Ήσουν ταραγμένη..

Εγώ: 

Όλα καλά..

Παρατάω το τηλέφωνο πάνω στον καναπέ και πλησιάζω τον αδελφό μου ο οποίος τρέμει από ότι έχει συμβεί.. 

Τον αγκαλιάζω παρηγορητικά και κρατάω το κεφάλι του στα χέρια μου. Γεμίζω κι εγώ με αίματα, αίματα τα οποία ο αδελφός μου απέκτησε στα χέρια του. Αίματα που πότισαν τα καθαρά δάχτυλά του και μαύρισαν την ψυχή του. 

-Όλα θα πάνε καλά, του λέω και τον αγκαλιάζω..

Ανταποκρίνεται στην αγκαλιά μου και ξεκινάμε να κλαίμε. Δεν είναι κι εύκολο όλα αυτό που συνέβη εδώ που τα λέμε.