You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324

Chapter 15

Γυρνάει και με κοιτάζει.

-Ας τελειώνουμε..

Αρπάζουμε τα φτυάρια και ρίχνουμε χώμα από πάνω του.

Όλα τελείωσαν..

[...]

Lina's POV

Εχουμε γυρίσει σπίτι εδώ και μερικές ώρες. Έχει σχεδόν ξημερώσει.

Το σκοτάδι δεν καλύπτει πλέον με τον μαύρο βαθύ πέπλο του την πόλη.

Το φως με τυφλώνει.

Τόσα χρόνια συνήθισα να ζω στο σκοτάδι και τώρα ζαλίζομαι.

Ζαλίζομαι γιατί βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια. Αισθάνομαι ελεύθερη και αυτό μου είναι κάπως βαρύ.

Έμαθα να ζω πάντα στις σκιές.. Δεν μπορώ να αλλάξω τώρα τον κόσμο μου.

Όση ώρα έχουμε γυρίσει σκέφτομαι... σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν. Έχει περάσει όλη μου η ζωή απο μπροστα μου. Είναι σαν να είμαι νεκρή και βλέπω όλα όσα έζησα να περνούν από δίπλα μου. Έτσι δεν λένε; Λίγο πριν η ψυχή σου αποχωριστεί το σώμα σου, έχεις την ανάγκη να δεις τι έζησες, να δεις αν άξιζε που ήρθες σε αυτόν τον κόσμο.

Νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά όσο τα σκέφτομαι. Ένα βουισμα στα αυτιά μου και ο ήχος του αέρα από την μπαλκονοπορτα με κάνουν να ανατριχιάσω ολόκληρη.

Από εδώ και πέρα θα αισθάνομαι πάντα πως τριγυρνά ανάμεσα μας. Θα τον αισθάνομαι κολλημένο πάνω μας. Θα αισθάνομαι αυτό το σπίτι στοιχειωμένο από την παρουσία του.

Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμιέμαι. Ίσως για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, ήρεμα. Νιώθω γαλήνη μέσα μου. Ηρεμία.

Δεν πέρασαν παραπάνω από 5 ώρες και το τηλέφωνο χτύπησε.

-Ναι. Απαντάω απότομα. 

Νυστάζω, συγνώμη κιόλας..

-Ακόμα κοιμάσαι; Τι ώρα έπεσες για ύπνο χθες; 11:00 πήγε η ώρα.

-Τι θέλεις Φίλιππε;

-Τι ώρα να έρθω από το σπίτι σου για αυτό που λέγαμε.. Είπαμε, δεν σε αφήνω μόνη σου.

ΦΑΚ

Με τον Φίλιππο είχαμε κανονίσει να έρθει από εδώ όταν θα μιλούσαμε με τον Μάριο για ασφάλεια.

-Εμ.. δεν ξέρω. Μου αλ-, άλλαξε την ώρα κ- και δεν ξέρω ακριβώς πότε θα έρθει οπότε αν ειν-, είναι θα σε ενημερώσω.

Του κλείνω το τηλέφωνο στη μούρη.. Πετάγομαι από το κρεβάτι σαν ελατήριο και τρέχω προς το δωμάτιο του Πάνου.