You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324

Chapter 9

-Τι συνέβη χθες πάλι; Ο πατέρας σου;

Στραβοκαταπίνω και χαμηλώνω τα μάτια μου από ντροπή..

-Τον αλήτη, ψιθυρίζει εκείνος ενώ φαίνεται φανερά εκνευρισμένος με την κατάσταση με τον Μάριο.

-Τα πράγματα χθες ξέφυγαν Φίλιππε. Τον απείλησα με.. όπλο.

Με κοιτάζει ξαφνιασμένος.. Πολύ ξαφνιασμένος. Χαμηλώνει την φωνή του για να μην ακούγεται

-Με όπλο;

Νιώθω τα πόδια μου να κόβονται. Το αίμα να κατεβαίνει από το κεφάλι μου. Τα μάτια μου βουρκώνουν, όχι τόσο από την στεναχώρια, αλλά από την πίεση που υφίσταμαι εσωτερικά. Το ορκίζομαι, αν είχα κάποιον ακριβώς μπροστά μου που μισώ θα τον άφηνα στον τόπο χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθω φυλακισμένη μες τον ίδιο μου τον εαυτό, νιώθω ότι κάποιος με κυνηγά και δεν μπορώ να ξεφύγω.

-Σκουπίζω μερικά από τα δάκρυα που ξέφυγαν από τα μάτια μου δίχως να τον καταλάβω και σηκώνω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω.

-Ναι Φίλιππε, με όπλο. Αν δεν το έκανα αυτό εκείνη την στιγμή δεν θα ζούσαμε τώρα. Θα ήμασταν όλοι νεκροί.. Ο πατέρας μου ήταν εκτός ελέγχου. Το καταλάβαινα πως έτσι ήταν. Αναγκάστηκα να τον αντιμετωπίσω με αυτόν τον τρόπο, και τελικά τα κατάφερα. Ξεφορτώθηκα τον δαίμονα της μάνας μου..

Αυτή τη φορά με κοιτάζει τρομαγμένος. Σίγουρα νομίζει πως τον σκότωσα.. Μα τι χαζός που είναι ώρες-ώρες..

-Και όχι, δεν εννοώ πως τον σκότωσα.. Ο πατέρας μου είναι σίγουρα διαπλεκόμενος και με άλλα κατακάθια σαν κι αυτόν. Δεν θα ήθελα να πάω να τον συναντήσω τόσο γρήγορα!

Μια ανάσα ανακούφισης φεύγει από το στόμα του, πρέπει να την κρατούσε πολύ ώρα..(!)

-Και δηλαδή τι θα γίνει τώρα; έχει ένα τρομαγμένο ύφος χαραγμένο στο πρόσωπό του.. Τα μάτια έχουν σχεδόν θαμπώσει από την ανησυχία.

-Θα μιλήσουμε το Σάββατο που θα λείπουν όλοι από το σπίτι για να κανονίσουμε και τις τελευταίες υποχρεώσεις του.

-Θα έρθω κι εγώ, μου λέει αποφασιστικά, δεν σε αφήνω μόνη σου με τον Μάριο..

Του γνέφω καταφατικά δείχνοντας του πως συμφωνώ με όσα είπε και του κάνω νόημα να προχωρήσουμε.. Με πιάνει από την μέση για να στέκομαι καλύτερα, βλέπει πόσο εξουθενωμένη είμαι, και εγώ στηρίζω το κεφάλι μου πάνω του για να ηρεμήσω.

Περπατάμε προς τα παιδιά μέχρι ώσπου νιώθω κάποιον να με σκουντάει στον ώμο και να προχωράει γελώντας. Ο Στέφανος..