You can keep a secret, can't you? #SPBC2023 #WCBC2324

Chapter 38

Το βλέμμα μου γυρίζει αμέσως στο μοναδικό άτομο που άκουσα να λέει το όνομά μου μέσα σε όλον αυτό τον χαμό.

Με τραβάει από το χέρι και με απομακρύνει από κοντά του.

Δεν παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της. Δεν με κοιτάζει, προσπαθεί να φτάσει στην πόρτα για να βγούμε έξω.

Ρίχνω μία και μοναδική ματιά πίσω μου πριν χαθούμε μέσα στο πλήθος.

«Με εσένα δεν τελείωσα ακόμα» φωνάζω στην Δέσποινα και νιώθω την λαβή της να δυναμώνει.

Όλοι βρίσκονται γύρω του. Στέκεται με την πλάτη σηκωμένη κρατώντας τα πλευρά του.

Πριν γυρίσω το κεφάλι μου, φτύνω πίσω μου και επιστρέφω την προσοχή μου μπροστά.

Είμαστε έξω από το μαγαζί σε κάποιο στενό.

«Τι σε έπιασε» με ρωτάει με εκνευρισμό στη φωνή της ενώ ταυτόχρονα κοιτάει πίσω μας αν μας ακολουθεί κάποιος.

Δεν της απαντάω. Συνεχίζω να προχωράω δίπλα της χωρίς να αφήσω το χέρι της που τόση ώρα με κρατάει σφικτά και με τραβάει προς τα μπροστά για να κάνω πιο γρήγορα.

Σχεδόν τρέχουμε, απορώ πως μπορεί και στέκεται με αυτά τα παπούτσια.

«Στέφανε απάντησέ μου, τι σε έπιασε!» ρωτάει αυτή τη φορά λίγο πριν αρχίσει να φωνάζει.

Κοιτάζει ξανά πίσω μας.

Αμέσως γυρίζει προς το μέρος μου.

Τα μάτια της... ακόμα και μέσα στο σκοτάδι λαμπυρίζουν.

«Είσαι πολύ όμορφη» είναι αυτό που της λέω, «Το ξέρεις;»

Της χαμογελάω στραβά.

«Δεν είναι αυτή η απάντηση που περιμένω» λέει ενώ προσπαθεί να δείξει κι άλλο εκνευρισμό.

Τι κρίμα που δεν το καταφέρνεις σπασικλάκι μου, πόσο λυπάμαι.

«Δυστυχώς μόνο αυτή έχω».

Σταματάω σιγά σιγά το βάδισμά μου, αφού καταλαβαίνω πως έχουμε απομακρυνθεί αρκετά.

«Καταλαβαίνεις τι έκανες;»

Κουράζομαι.

«Τι έκανα Λίνα;» Στερεώνω την πλάτη μου στον τοίχο ενός σπιτιού. Είναι παλιό, και βρώμικο.

Δεν μπορώ να σταθώ και πολύ όρθιος.

«Με κοροϊδεύεις έτσι; Πήγες να σκοτώσεις έναν άνθρωπο Στέφανε, αυτό έγινε! Ξεκίνησες να χτυπάς με μανία τον Δημήτρη στα καλά καθούμενα και ρωτάς "τι έκανα;"»