Elif küçükken annesini bir trafik kazasında kaybeden genç bir kızdır. Takma ismi 'İyilik Meleği' dir. Elif, bir gün eski evine gitmek ister. Annesiyle o evde bir sürü anıları vardır. Orada durup yeni bir hayat ve yeni bir çevre kurmak ister. Ama tab...
Bugün çok duygusal bir bölüm sizi bekliyor. Şimdiden hemen kaçırmayın. Aşağıdaki müziği açmayı unutmayın, iyi okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.Bölüm: Kaza.
*Senin canının yandığını görünce ben öldüm... Sana bir şey olacak diye çok korktum ben Elif...*
(Yazar'ın anlatımıyla)
O gece Elif'in gözleri kapandı, o gece bütün İzmir Elif için ağladı, o gece İzmir Elif için sustu, o gece bütün gözler Elif'in üzerindeydi. Ne kadar istemesek de bazen başımıza kötü şeyler gelirdi. Dediğimiz, yaptığımız kötü şeylerden pişman olurduk. Ama anladığımız da her şey çok geçtir. Kimimiz kardeşimize vurduğumuz da hiç pişman olmayız "Oh, iyi ki vurmuşum" deriz ama sonra çok pişman oluruz. Ne yaparsak yapalım, bazen insanların canlarını yakıp, kalplerini kırabiliyoruz sonrasında ise kalplerini tamir edebiliyoruz. Her şey Elif'in Arda'ya güvenmediği için başladı. Arda kaç kere Elif'e yapmadım dese de Elif ona değil, bir başkasına inandı. Sonunda ne oldu pişman oldu. Hem de deliler gibi pişman oldu...
Her şey çok geçti. Elinden hiçbir şey gelmiyordu. Çevresindeki insanları, güvenlerini, sevgilerini kaybetmişti... En önemlisi de Çocuk Doktoru'nu kaybetmişti.
"Çok kan kaybediyor! Ambulansı arayın çabuk!" dedi Elif'in başucunda duran bir kadın. Bütün insanlar Elif'in başındaydı.
"Aradım ambulansı geliyor!" dedi bir adam endişe içinde. Kadın, Elif'in karnının içine giren büyük cam parçasını hiç ellemiyordu.
"Dayan kızım, dayan. Daha genceciksin daha senin upuzun güzel yaşayacağın bir hayat var, seni bekliyor dayan kızım." dedi kadın Elif'in kafasını bacağına koyarken. Elif gözlerini açmıyordu. Yavaş yavaş soğumaya başlamıştı. Yakınlarda ambulansın siren sesleri duyuluyordu.
"Ambulans geldi!" dedi kırklı yaşlarında bir adam. Herkes, bütün kalabalık Elif'i konuşuyordu. Dört hemşire ambulanstan sedye ile indiler ve Elif'in yanına koşar adımlarla geldiler.
"Arkadaşlar, açılın lütfen biraz!" dedi hemşire kalabalığı bozmaya çalışarak. Hemşireler Elif'i sedyeye yatırdıktan sonra hızlıca ambulansa bindirdiler. Yanında kimse yoktu, yapayalnızdı...
"Nabzı gittikçe azalıyor!" dedi ince sesli bir bayan.
"Hemen yakınlarına haber verin!" dedi yanında duran erkek bir hemşire. Kadın Elif'in cebinde duran telefonu aldı ve ilk yazan ÇOCUK DOKTORU kişisine tıklayıp aramaya başladı. Telefon üçüncü çalışında açıldı.
