DAVETSİZ MİSAFİR

1.Bölüm: No.1

Selammm! Bugün yepyeni bir kurguyla karşınızdayım. Bu benim en istediğim bir kurguydu... Bu kurguyla da tekrardan sizlerle birlikteyiz. Şimdiden oylamalarınızı, yorumlarınızı ve takiplerinizi bekliyorum. İyi okumalar!

Davetsiz Misafir

1.Bölüm: No.1
*Elif Yıldız ben...*

İzmir, Karşıyaka'da en güzel, en nezih semtlerinde oturan Yıldız ailesinin sıradan olan bir sabah yaşanmak üzereydi.

Günlerden Pazartesi ve bir aydır planladığım yeri hayatımın ilk başlangıcını yapmak için çok heyecanlıyım. Kahvaltı yapmak için bahçeye babamın yanına indim.

"Günaydın babacığım." dedim mutlulukla.

"Günaydın kızım, Allah neşeni arttırsın." Gülerek babama baktığım sırada yardımcımız olan Ayşe Abla bardağıma kahve dolduruyordu.

"Teşekkür ederim."

"Rica ederim Elif kızım." dedi Ayşe Abla gülerek sonra da mutfağa gitti. Babam ile kahvaltı etmeye başladık.

"Babacığım?"

"Efendim bal böceğim?"

"Sende şu eski evimizin anahtarı duruyor mu?" Kahvemden bir yudum daha aldım.

"Evet, kızım hayırdır?" Heyecanla oturuşumu düzelttim.

"Ya, eğer senin de iznin olursa ben orayı kitabevi yapmak istiyorum. Orada kitaplarımı yazıp, satmak istiyorum." Babam beklediğimden daha olumlu bir cevap verdi.

"Tamam, kızım çok güzel düşünmüşsün zaten orası da eskiliğinden çürüyüp gidecekti. En azından bizim ihtiyar bir işe yarar."

"Canım babam," dedim ve heyecanla babamın yanına gidip yanağını sıkıca öptüm.

"Canım kızım benim." dedi babam da bana gülerek, "Hadi yerine otur sonra da sana çok güzel ve çok sevineceğin bir haber vereceğim." Yerime yani babamın karşısına oturdum.

"Bak şimdi çok merak ettim."

"Kahvaltını et söyleyeceğim sana."

"Peki," Gülerek kahvaltımı etmeye başladım. Babam tekerlekli sandalyesiyle yanıma geldi. On altı yıl önce trafik kazasından dolayı babam yürüyemiyor. Fizik tedavi görüyor.

"Hadi gel bakalım." Havuzun kenarında olan sandalyelere geçtik."Ayşe Hanım!"

Ayşe Abla yanımıza geldi.

"Buyurun Haluk Bey?"

"Dün aldığım hediyeleri odamdan getirir misin?"

"Tabi Haluk Bey." Ayşe Abla babamın odasına bana aldığı sürprizleri getirdi. Hediyeler paketlenmişti. Bir tane hediye vardı çok büyüktü onu çok merak ettim. Babama anlamsız gözlerle baktım.

"Aç bakalım." En büyüğünden başladım. Paketi yavaş ve özenle açmaya dikkat ettim.

Açtığım da çok mutlu oldum. Paketin içinden kitaplarım çıktı.

"Baba..." Babam yanıma geldi, yanıma gelince önüne çöktüm. Elleriyle yanaklarımı avuçladı ve anlımdan öptüm.

"Seninle gurur duyuyorum kızım..."

"Gurur duy babacığım, benimle her zaman gurur duy." Babam ellerini yanaklarımdan çekti, hüzünle konuşmaya başladı.

"Keşke annen de hayatta olsaydı..."

"Hayatta olsaydı da benimle gurur duysaydı..."

"Annen seninle her zaman ve her yerde gurur duyuyor kızım. Melek olsa bile..." Sağ başparmağımı ile dolan gözlerine sildi sonra gülümsemeye çalışarak, "Yolcu yolunda gerek." dedi.