Aşkın Esareti

26.Bölüm

   (Ceylanın Ağzından)

Bu zamana kadar neden hep bir başıma kaldığımı neden insanların benden hep kaçtıklarını uzun uzun düşünmüştüm hatta bazen öyle bir dalardımki bu düşüncelere kendimi derin bir çıkmazda bulurdum.Ya derdim bu kadarmı sevgiyi haketmeyen bir insanım neden kimse bana bir gramcık sevgiyi layık görmüyor derdim.Kendimi her defasında suçlardım iyi bir arkadaş olamadığım için,iyi bir evlat olamadığım için iyi olacak olan ne varsa hiçbirini layıkıyla yapamadığım için kendimi her defasında suçlardım ne istiyorsun ya derdim ne istiyorsun insanların seni bu şekilde kabullenmesinimi.Belkide annemle babamda bu yüzden gitti iyi bir evlat olamamıştım onlara istedikleri hayallerindeki gibi bir evlat olamamıştım ablam çok çabalardı her zaman gözlerine girebilmek için ben varım diyerek kendini göstermeye çalışmıştı hep ama her defasında ikisininde gözleri bize kör olmaya devam etmişti.

  Şimdi bile düşünüyorum çoğu zaman acaba diyorum nasıl bir eşim? Han benden razımı? ona verdiğim sevgiden,huzurdan memnunmu? bu zamana kadar ona neler hissettirdim ne kadar benimle kalacak beni bırakıp gitmez dimi? diye düşünüyorum.Beni ne kadar sevdiğini biliyorum gözlerinden anlıyorum bunu ama içimde hep bir yerlerde yarım bırakılma korkusu var bu korkuyla o kadar bas basa kaldımki hafızama damga vurulmuş gibi hep bir köşede yaşıyordu bu korkum.

  İyi bir kardeşte değildim sinirimin ardına çekilip ablamla aramızda mesafe olmasına izin vermiştim çabalamıştım ama ondan bir çaba gelmediğini gördüğümde öfkemden köşeme çekilip bir şey yapmamıştım ama çok pişmandım keşke durmadan dahada üzerine gidip benimle konuşmasın paylaşmasını sağlasaydım anlatması için diretseydim onu yalnız bırakmasaydım simdi bu keşkeler içimi çok dağlıyor bir başına yalnız nelere dayanmış o pisliğin elinde o pislikle aynı çatı altında nelere maruz kalmıştı bir sürü zorbalığa şahit olmuştu hayatı kısıtlanmıştı.Ablamdan bunları öğrendiğimde kalbim o kadar sıkışmıştıki yani ben çabalamıyor umurunda değil derken onu yalnız bırakmıştım bana en ihtiyacı olduğu dönemde insan ablasına bunu yaparmıydı ya ama bilmiyordumki bende direndim bir şey bilmek öğrenebilmek için.Her daim ablamın yanında olmaya çalıştım iyi günde kötü günde hatta çoğu zaman o kadar üstüne düşer gözümden sakınırdımki bazen ilgimden korumacılığımdan boğulduğunu hissederdim bundan bunalırdı ve abarttığımı söyleyerek bu aramızda bir kavga olur yine onu bir şekilde üzen olurdum bir kere ben iyi bir insan olmamışken kimle iletişimimi iyi edebilirdimki....şimdi bile bunun için çok çabalıyorum.