Zeg dat je hebt gelogen, kin omhoog en verf je huid pastel paars
Pastel als de wolken en het gebogen frame
Botten roestig, tranen warm en verlangend naar de armen
van een moeder
Je bent toch geen meisje meer?
Fiets tot de regen stopt, vertel haar dat ze niet hoeft te wachten en wordt rood
Rood als de vallende zon en verwarde gedachten
Niets meer te zeggen, mond op slot, sleutel weg
Je bent toch geen meisje meer?
Tikkende hakken laten je nieuwe donkere silhouet tot leven komen
Donker als de naderende nacht en angstaanjagende dromen
Een pil te veel genomen, een vriend te veel vertrouwd, geloofd dat je van hem houdt
Je bent toch geen meisje meer?
Zeg dat je hebt gelogen, kin omhoog en verf je huid pastel paars
Pastel als de wolken en het gebogen frame
Een onwennige kamer, een oude bank en het silhouet
Van een vader die zegt
Je bent toch geen meisje meer?
