Ik ben ziek van de stilte die zich sluiert in de morgen
Betovert door de zonsopkomst die mijn tranen heeft verborgen
Duizelig van wat verdwijnt met de nacht
Ik ben ziek genoeg om te geloven dat ik niet besta
Als een geest klamp ik me vast aan de met leugens gevulde straten waar ik ga
Met stille voetstappen die bang zijn om te vallen
Ik ben ziek van de sirenes die me wakker rukken
Al sta ik ik in een brandend huis en wordt ik verdronken in dekens die me naar beneden drukken
Ik ben zo ziek dat het me niet meer uitmaakt, zolang het me maar vrijlaat
Ik ben ziek en de kooi van mijn lichaam is te klein voor zeventien vogels
Net zoals deze oude kerk te klein is om een kans te maken tegen sloopkogels
Maak me maar duisternis, want ik weet dat daar vrede is
Ik ben ziek en bloed uit aan elkaar geplakte scherven
Hoelang nog voor de pijn zich een diepere plek in mijn lichaam zal kerven
Noemen we dit dan een huis?
