Hoeveel woorden ik ook geef,
Ze blijven binnen de grenzen van een witte muur
Ook al kleeft het antwoord als inkt aan mijn vingers
Ben ik het die naar het eiland gaat om de hemel te vragen
Wanneer is het genoeg
Wie ik ben, wat ik ken,
Ik heb het altijd op jouw tafel gelegd, dus eet
Zodat mijn rusteloze hart kan stoppen met zoeken
Naar een geleend land om de mijne te noemen
Rust in een ongeclaimd hart
Ergens waar ik blijf
Ook als de zee zich in mijn hart een huis vindt
En de zwaluwen in mijn ogen elkaar in slaap sussen
Onder het verblindende noorderlicht zal ik waken
Over de woorden die jij bent
