Mijn wankele voetstappen hebben hun weg gevonden
Over de kaart van schaduwen die de takken op het pad hebben geschilderd
De ruimte tussen de bomen flikkert als het licht op onze oude televisie
Altijd maar sneeuw
Ooit moet deze plek daglicht hebben gekend
Want zelfs na al die jaren tekenen zwarte plekken de herinneringen van mos
Zou dit bos het nog weten, of is alleen de bovenste bladerkroon niet vergeten
Hoe de hemel oogt
Ik herken de kleuren van zonsopgang in de plekken op mijn huid
De bladerhand die ze daar geplaatst heeft, is al in de duisternis verdwenen
Hij beangstigde me niet meer als de gezichten die ik thuis zal aantreffen
Voorbij de lange weg terug
