Mag ik schuilen in jouw stilte?
Nu de grijze wolken over de zonsopgang schuiven
De dag verraden door de val van een ster
Als de wereld brokkelt vind ik rust in die vertrouwde armen
Het gezicht er boven is me nog altijd onbekend
Adem zegt de klamme lucht
Wolken dansen mijn hersenspinsels tot fijne mist
Geesten van mensen dwalen ons voorbij
Ik smeek je, laat me met hen wandelen
Jouw handen vegen over mijn gezicht
Twee duimen laten tranen achter als je zegt
Dat mijn woorden hun weg niet zullen gaan
Ik verschuil me in valse onwetendheid
Mijn huid is een glazen gordijn
De kluis van mijn lippen zelden gesloten
Opnieuw draai ik mijn rug naar jouw warme leegte
Terug naar wat chaos heeft omarmd
