Synowie Dnia i Nocy

Prolog

Słońce chyliło się ku zachodowi, zalewając niebo szkarłatem. Świat powoli szykował się do odpoczynku. Wszędzie panował niczym niezmącony spokój. Było tak cicho, że można było odnieść wrażenie, jakby wszystko stanęło w miejscu. Wiatr zawahał się, wyczekując. Rośliny nie zamknęły swych kielichów, a zwierzęta nie czmychnęły do swoich schronień. Nawet ptaki, o tej porze wyjątkowo głośne, teraz milczały.

Ludzie w królestwach Światła i Mroku nieświadomie wstrzymywali oddech. Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy zapadła noc i mogli zapomnieć o swoich utrapieniach i pogrążyć się w beztroskim śnie.

Lecz zamiast pięknych i magicznych obrazów, pojawiła się mgła przeplatana mrokiem i światłem. Gęsta niczym mleko i szara jak popiół. Wisiała chwilę bez ruchu, by następnie się rozproszyć.

Książęta krain Mroku i Światła w swoich snach widzieli Świątynię. To ich Świątynia, miejsce łączące dwie krainy, gdzie spotykali się, aby się ze sobą naradzać. W Świątyni, zarówno tej rzeczywistej jak i wyśnionej, na poduszce, pod kryształowym kloszem spoczywał Kamień.

Półprzezroczysty lśnił jak najprawdziwsze złoto. Odbijał światło niczym księżyc i rzucał cień tak jak kruk przelatujący ponad ziemią. Każdy, kto kiedykolwiek miał okazję go zobaczyć, z zachwytu wstrzymywał oddech. Miękł pod jego majestatem i prawie malał w obliczu jego wielkiej potęgi.

Nie tylko wygląd Kamienia był wyjątkowy. W krainach Mroku i Światła wierzono, że kamień utrzymuje równowagę w świecie. Dzięki niemu panował pokój, i żadne z królestw nie pogrążyło się w chaosie.

Na jednej z nieregularnych krawędzi jaśniała Runa Algiz. Stanowiła serce Kamienia i zdawało się, że ten naprawdę żył. Pulsowała białawym światłem i wytwarzała przyjemne ciepło. Zapewniała poczucie bezpieczeństwa.

Zapewniała, jednak to miało się zmienić.

Świątynia swoim wystrojem symbolizowała idealną symetrię między Światłem i Mrokiem. Od wschodu wyłożona jasnymi, złotymi płytkami, od zachodu cała ginęła w granacie nocnego nieba.

Na jej ścianach widniały przepiękne malowidła. Gdy odnalazło się ich kolejność, okazywało się, że przedstawiały prawdziwą historię. Opowiadały o losach Elfów, tych przeszłych, teraźniejszych jak i żyjących w przyszłości. Niczym Wyrocznia.

Głos w śnie Książąt przemówił:

"Zamknij oczy swe i wsłuchaj się w to, co przyszłość niesie. Harmonia, lecz także pycha i zazdrość. Czas zakończyć stary porządek rzeczy. By odnaleźć sens, pytanie należy zadać. Skarb zaginie, by coś od niego cenniejszego mogło się odnaleźć. Światło i Mrok, Życie i Śmierć. Różni je tak wiele, lecz jeszcze więcej łączy.

Słowa te słyszeli obaj, Ursae i Callisto, książęta Mroku i Światła. A potem obaj zostali świadkami tego, jak spomiędzy linii Runy Algiz wyziera dym. Wyglądało to tak, jakby kamień pękał.

Nierówna linia podzieliła go na dwie identyczne części. Ściany Świątyni zadrżały niebezpiecznie, a ziemia zaczęła się trząść jakby ze strachu. Wiatr zerwał się do ucieczki, szarpiąc gałęziami drzew i delikatnymi kwiatami. Zwierzęta postanowiły schować się w swoich norach, bacznie pilnując swojego potomstwa. A niebo utkwiło w bezruchu. Wreszcie wszystko ucichło i zatrzymało się na dobre.

W królewskiej sypialni Callisto podniósł się krzyk. W drugiej krainie Ursae zbudził się zlany potem. Przez oba zamki przetoczył się żywy huragan przerażenia, kiedy książęta pędzili do świątyni. Przeczuwali, że ten sen to coś więcej niż sen. Elfy z natury wierzyły w przesądy..

Syn Dnia oraz Syn Nocy wymienili zszokowane spojrzenia. Patrzyli to na siebie, to na miejsce, w którym powinien znajdować się Kamień. Powinien, ponieważ nie było po nim ani śladu.