LAVİN

17-Son maç

Selam,
Kitabim 4 tane etikette birinci sırada ve ben sanırım mutluluktan öleceğim.

Teşekkür ederim hepinize.

Ayrıca sınır koyacağım çünkü koymadığımda sürekli yeni bölüm istiyorsunuz.

200 Vote ve 100 Yorum istiyorum hadi bakalım.

22.06.2023

"Adaletin olmadığı yerde kendi adaletimi yaratırım, hiç şüpheniz olmasın!"

...

Doğduğumdan beridir yaşamak için savaş veren bir kız çocuğuyum. Yaşamak için çabaladım her zaman, ben bu halde yaşamaya çalışırken insanların ufacık olaydan dolayı ölmek istemesi çok ağırıma gidiyor. Ben yaşamak istedim, yaşamama izin vermediler; ölmek istedim ölmeme izin vermediler. Bana her şey yasaktı ve ben yasakların içinde büyümüştüm. Eski evde, 176 tane kural vardı ve yaşadığımın farkında olduktan sonra bana bu 176 kuralı tek tek ezberlettiler. Oyun oynamak yerine evde bu kuralları öğrendim ben.

Küçükken çok hayal kurardım, yani izin verdiklerinde ama zamanla kuramaz hale geldim. Hayal etmenin ne demek olduğunu unuttum, hayal kurmak bile yasaktı sanki bana. Şu an sorsalar; en büyük hayalin ne, diye cevap veremem. Susarım çünkü hayal kurmayı bilmiyorum.

En çok güçlü bir kadın olma hayali kurardım, büyüyecektim ve kendini savunabilen bir kadın olacaktım. Ve evet oldum da ama büyüyemedim. Güçlü bir kadın değil de güçlü bir kız oluverdim.

Ve şu an kendi hayalimdeki o kadındım, o kızdım. Birazdan yapılacak olan maçta kendimi koruyabilen bir kız olacaktım.

Etrafıma bakındım, bakışlarım onu aradı ama o ilk defa yoktu. Her kötü hissettiğimde gelir daha çok acıtmaya çalışırdı ama şu an yoktu.
Bu kez biyolojiklere döndüm, kaderimi belirleyecek bu maçta ne hissettiklerini merak ettim. Heyecan, korku ve endişe...
bir aradaydı hepsinin gözlerinde. Onları affettim diyemem, kinim büyüktür. Kırıldığımda kolay kolay affetmem.
İlk kırgınlığım Baran'aydı. Onu seviyorum fakat benim kinim sevgimi her koşulda yener.
Pars ise en çok kırıldığımdı. Onu seviyor muydum, bilmiyorum.

Aslında hepsine ayrı ayrı kırgındım; tecavüze uğramak üzereydim, dediğimde bana inanmadılar. Ve ben bunun intikamını er ya da geç alırdım, bana yapılanları unutamazdım ve kimseye de unutturmazdım.

İlk defa bu duyguyu tadıyorum, sevmek. Evet onları seviyordum ama bu demek değil ki onları hemem affederim. Zaman geçirmez benim kırgınlığımı, diyemem onlara güvenimi kazanmaya çalışın diye. Onları sevmekten vazgeçmeyeceğim ama kinimi durduramayacağım da.

Bakışlarım son olarak karşımdaki nefret bürümüş gözlere takıldı, 1 numara. Bana karşı ağır bir nefretinin olduğunu oldukça belli ediyordu ama bunun nedenini anlayamıyordum. Kerim'in sesini duyduğumda dönüp ona bakmaya tenezzül etmedim, sadece bekledim.

"Evet sayın seyircirler, günün son maçına hoş geldiniz! Bu maç ringde gördüğünüz kızın kaderini belirleyecek fakat o oldukça rahat görünüyor." Dediğinde kendimi tutamayıp sırıttım. "Karşımdaki adamının kendini korkunç sanarak yaptığı yüz hatlarıyla
gerilmek elde değil, çok komik göründüğünü biri ona söylemeli." Dedim Kerim'e dönerek, o bile böyle düşünüyor olmalı ki gülmesini tutmaya çalıştığında 1 numara sinirlensede yüz ifadesini düzeltti.