2 hafta sonra..
"Abi bak gerçekten sinirden ağlamak üzereyim."
Elimdeki kitaplarımı önümdeki koli kutusunun içine koyarken bir yandan da yatakta oturup beni izleyen abime laf yetiştiriyordum.
Gerçekten abim ne dediyse sırasıyla yaşanmıştı.2 hafta içerisinde annem ve babam boşanmıştı.Benim haberim olmadan önceden boşanma davası açmışlardı.Annem zaman kaybetmeden velayet davasını açmıştı.Bu süreç biraz uzun sürsede her ne yaparsa yapsın annesinden ayrılmak istemediği için bu süreçte annesinin yanında kalmak istemişti.
"Abim sen istedin ama annemle kalmak." dedi abim elindeki kıyafetlerimi kutunun içine koyarken.Sinirle arkamı döndüm.
"Tamam ama iki şansım vardı.Ya babamla kalacaktım ya da onunla.Babamla kalsam her gün kavga ederdik biliyorsun.Annem gidince daha da stres olur." diyerek çalışma masamın sandalyesine oturdum.
Abim derin bir nefes aldı.Elindeki kazağımı katlayıp kutunun içine koydu ve bana döndü.
"Hiçbir zaman yalnız kalmayacağını bil Enes.En ufak bir şey olduğunda bir telefon yakınındayım.İster İzmir'e git ister,ister dünyanın öbür ucuna.Ben seni yine bulur yanında olurum." dediğinde yine ağlayasım gelmişti.Ona havadan bir öpücük gönderip tekrar kutuma döndüğüm sırada annem içeri süzülmüştü.
"Hazır mısın oğlum?" dedi annem topuklu ayakkabıları ile içeri girerken.
Sadece kafamı salladım.Onu görür görmez modum düşmüştü.Yaptığı o kadar şeyden sonra nasıl hala hiçbir şey olmamış gibi yüzümüze bakıyordu bilmiyordum.
Ona cevap vermeyip hızlı hızlı kitapları kolinin içine koyup üstünü bantladım.
Dolu koliyi abimin üst üste koyduğu kolilerin üzerine bırakıp tekrar boş bir koli aldığımda annemin sıkıntılı nefesini duymuştum.
"Oğlum neden böyle yapıyorsunuz? İki insan boşanamaz mı yani? İkimizin birbirimize sevgi ve saygısını kalmadığı için boşandık.Bu kadar basit neden anlamıyorsunuz?" dediği an çileden çıkmış gibi ona döndüm.Yumruk yaptığım ellerini daha da sıkıp sinirle konuşacağım sırada abimin boğazını temizlemesi ile ona döndüm.
Saniyelik olarak kaşlarını kaldırıp tekrar boğazını temizledi.Bu 'sus' demek oluyordu.Yutkunarak kafamı sallayıp tekrar masama döndüm.Son kutuya da okul defterleri ve test kitaplarımı koyacaktım.
"Emin ol çok mutlu olacaksın Enes." dedi annem son kez.Ardından yüzüklü parmağı ile saçlarımı karıştırıp başımın üstünden öptü."Acele et,yolumuz uzun." diyerek bir kez daha saçımı okşadı ve odamdan çıktı.
Sinirle annemin arkasından baktım.Onu asla affetmeyecektim.Ama bir yandan da kendimi dizginlemem gerekiyordu.Babam hiçbir şey bilmiyordu.Bunu bilmemesi ve hiçbir şeyden haberi olmaması canımı sıkıyordu.Fakat eğer öğrenirse her şeyin daha kötü olacağını biliyordum.
"Enes bak,biliyorum senin için zor ama bir şekilde hayatımıza devam etmek zorundayız." dediğinde derin bir nefes alarak kafamı salladım.
Hızlı hızlı test kitaplarımı kolinin içine koyup bantladım.Ardından kutuladığımız kolileri abimde beraber aşağıdaki büyük sayılabilecek kamyonete taşıdık.Abimin söylediğine göre gideceğimiz ev -yani Berat'ın evi- fazla uzakta değildi.15-20 dakika araları vardı.
Bu yüzden abimle büyük bir vedalaşma yaşamamıştık sadece bana sarılıp her zaman yaptığı gibi alnımdan öpmüştü.
Babamın ise nerede olduğunu bilmiyordum.Boşandıkları günden beri görmemiştim.
Evden çıkalı tahminen 15 dakika olmuştu.Yol boyunca annemle tek bir kelime bile konuşmamıştık.Arabanın içinde oluşan gergin sessizliğin ardından ilk konuşan annem olmuştu.
