(Eğlence amaçlı yazılmıştır.)
Aşkın karşısında hiçbir şeyin engel olamayacağına bir kez daha şahitlik etmek isterseniz Yağmur ve Fatih sizi Trabzon'da bekliyor olacak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌧
Elinde anahtarlarla gelen Kadir abi neşeyle şakıdı. "Gene ucuz yırttın Yağmur hanım. Avukatın kızla konuşmuş, kurtuluyoruz senden."
Oturduğum tahta yere sıkıca tutundum. "İmkansız olmaz diyorum size, abimin yanından daha güvenli burası. Gitmiyorum ben hiçbir yere." Kadir abi beni kolumdan çekiştirerek kaldırmaya çalıştıkça daha güçlü tutundum. "Sende bi girmek istemiyosun, bi çıkmak. Sevdin heralde buraları."
"Abi sende bi zorla getiriyosun buraya, bi atmaya çalışıyorsun. Gitmiycem diyorum hiçbir yere." Kolumu tutan Kadir abiye döndüm. "Vallaha bu sefer o dediğimi yapar, ortalığı ayağa kaldırırım. Emekliliğine kalmış bi 2 yıl, yakacak mısın yazlık hayallerini?" O hala beni kaldırmaya çalışırken bağırmaya başladım. "İmda-"
Sözüm takım elbisesi ve dosyası ile içeriye giren abimle yarıda kaldı. Çatık kaşlarına uyum sağlamayan ifadesiz bakışları beni bulurken dişleri arasından tısladı. "Yağmur hemen çık şuradan."
"Hayır." dedim düz bi sesle.
"Hemen." dedi benimle aynı tonda.
Bakışlarımızla inatlaşırken araya giren kişi aynı anda ona dönmemizi sağladı. "Yağmur hadi git."
Abimin bakışları Fatih'te takılı kalırken oturduğum yerden doğrularak parmaklıkların dışına çıktım. Elindeki şeffaf poşeti bana uzatan Eren gerginlikle "Eşyaların abla." diye mırıldandı. Abla demesini şuan duymazdan gerek şeffaf poşetin içerisinde aradığımı bularak elime aldım.
Bi kaç adım ötemde duran abime dönerek yüzüğü parmağıma taktım. Ve Fatih'e son kez dönüp çıkışa doğru ilerledim. Ardımdan gelen sert adım seslerinden abimin de peşimde olduğunu biliyordum.
"İmzanı at, arabaya."
...
Araba limanda durarken ifadesiz yüzümle camdan dışarıya bakmaya devam ettim. Kimse konuşmuyor, etraftaki gerginlik varlığını sürdürüyordu.
"Ayrılacaksın." dedi abim sessizliği bozarak.
"Ayrılmayacağım."
"Zorundasın."
Ani bi hareketle ona döndüğümde, onun zaten bana dönük olduğunu fark ettim. "Neyin zorunluluğuymuş bu Rüzgar." Ne zaman işler geçse abi kelimesini bi kenara atar, herkesten hiçbir farkı olmadığını bir kez daha hatırlatırdım. Aramızdaki üç yaş benim için sıfırlanırdı.
"Söz verdim." dedi. Biraz öncekine göre düşük bi sesle. "O kıza söz verdim."
Rüzgar hızlı adımlarla kızın bulunduğu hastane odasına ulaşmak için ilerliyor, bu durumun içerisinden nasıl çıkacağını bilmiyordu.
Zihnin içindeki tonlarca düşünce başını ağrıtıyor, dayanılmaz bi hal alıyordu. Odanın önündeki kızın annesi onu görür görmez, gözle görülür biçimde sinirlenmişti.
"Utanmadan bi de ziyarete mi geliyorsunuz siz?" dedi kadın hiddetle.
"Burada Yağmur'un abisi olarak değil, avukatı olarak duruyorum. İzin verirseniz kızınızla konuşmam gerekiyor." Kadının engel olacağını sezerek ekledi. "Yada zor kullanmak zorunda kalırım." Kadın kapının önünden çekilirken adam hızla kapıyı açtı ve içeriye girdi.
Yatakta yatmış olan genç kız telefonuyla ilgileniyor gelen kişiye bakma tenezzülünde bile bulunmuyordu.
Rüzgar boğazını temizleyerek kızın dikkatini çekti. Adamı fark eden Ayşe yerinde dikleşerek bakışlarını sertleştirdi. "Senin burda ne işin var. Kardeşinin yaptığı rezilliği görmeye mi geldin? Çık hemen dışarı. Güv-"
"Ne istiyosun?" dedi Rüzgar sert sesiyle. Bu kızın uzlaşma veya merhamet etme gibi bi huyu oluğunu ilk andan beri biliyordu.
"Anlamadım?" Kız salağa yatarak cevapladığında adam sinirle saçlarını geriye taradı. " Birbirimizi kandırmayalım ne dediğimi gayet iyi biliyorsun. Ne kada-" Ayşe araya girdi. "Ayrılacaklar."
Rüzgar kaşlarını daha fazla çatarken kız devam etti. "Yada kardeşin parmaklıklarla barkışmaya devam eder Rüzgar Denizci."
İçeriye giren hemşire adamın cevap vermesine engel olurken. Rüzgar tanıdık yüze döndü.
"Rüzgar abi senin ne işin vad burada?" dedi Zeynep. Rüzgar ona açıklama yapabilecek gücü kendinde bulamazken yataktaki kıza başını sallayarak odadan çıktı.
