Her black dress in his poem

Chapter 19

I saw flying cars and motorcycles in the sky I thought it only exist in movies but it's real. May nakikita akong maraming bus sa daan pero kahit sobrang daming sasakyan walang traffic dahil ang mga sasakyan ay mga flexible which is kaya nilang lumaki, lumiit, humaba or kung ano pa man para mag kasya sa daan. Everything seemed strange. I can even see moving houses also.

I saw those people who trained animals to sing, dance and some of them do painting. The fact that those animals were very surprising I can't imagine na darating sa point na mangyayari yun.

"you didn't belong here"

I heard a voice, sa sobrang cold ng boses neto it feels like na freeze ako sa kinatatayuan ko ng ilang segundo. Nanginginig ang mga kamay ko habang unti-unting napatingin sa nag-salita at nong makita ko ang mukha neto bahagyang napatulala ako.

It was Lara, if I remembered it exactly ito yung nakausap ni Lucas nong narinig kong nag-uusap sila sa park.

Kinakabahan ako at hindi alam kung ano ang sasabihin dahil blanko talaga ang isip ko at hindi ko alam kung bakit ako nakarating dito ang alam ko lang pag gising ko nandito na ako sa mundong hindi ko alam at malayo sa mundong kinalakihan ko.

She smiles softly kaya parang familiar sa'kin yung smile na yun ito yung smile na parang nakikita ko araw-araw sobrang familiar din ng mukha nya may kahawig syang tao na sobrang kilala ko.

"You might think it's a dream Selene but it's not, please tell Lucas to go home"

and then she smiles again at bigla na lang netong tinabunan ng mga kamay nya ang dalawang mata ko. I can't see anything only darkness. It was so dark that made my heart beats so fast parang nauubusan ako ng oxygen. It feels like I was running unto something. My eyes are busy searching for a light.

Sobrang takot ako sa dilim I've been stuck here eversincse. Ayaw ko na ulit sa dilim kasi sobrang lungkot wala manlang may isang taong dumating para kunin ako I did it all by myself. no one really ask if I'm okay, no one ask how's my day, no one ask what I've been through, no one was there to help me it's just because I didn't ask one, no one will offer a hand coz they think I'm fine but I'm not.

Anyone!
Please!

For the first time kahit isa lang, kahit isang tao lang, kahit isang chance lang, kahit ngayon lang na pwede may tumulong naman sa'kin pagod na kasi akong mag panggap na matapang ako coz throughout the years I've been strong for the sake of my future and my little sisters. 

I always smile kasi yun naman dapat ni wala ngang may nakakaalam ng pinag daanan ko just to finished my college, ni wala ngang may nakaalam that I sacrificed myself to work kasi alam ko yung hirap pag wala kang pera.

Parang nakikita ko na lang ang sarili ko na unti-unting nalulunod sa lungkot siguro tama sila wala ka talagang aasahan na tao. No one can pull you out from the darkness except yourself and that's exactly what I did for how many years of my life but now I don't have that enough strength to pull my self again from the darkness and maybe I was meant to be here.

Somebody?! Just once!

"Selene"

Biglang lumiwanag ang paligid sa isang tinig lang na hindi ko alam kung saan galing basta na lang lumiwanag ang buong paligid na sobrang nakakasilaw ang liwanag neto. May naaninag akong mukha pero hindi ko alam kung sino dahil sa sobrang liwanag. napakurap ako ng ilang beses at unti-unti kong nakita ang mukha ni Lucas.

Napatingin ako sa paligid at wala ako sa ibang lugar nasa bahay ako. Nakatulog ako habang nakaupo at nanonood na naman kami ng movie kasi nakita ko nakabukas parin ang TV.

Bumalik ang paningin ko kay Lucas at nakita ko syang ngumiti ngayon naalala ko na kahawig nya ang babaeng nakita ko kanina na si Lara.

"Thank goodness you made me so worried dadalhin na sana kita sa hospital"

Ramdam ko na sobrang worried talaga sya nakikita ko sa mga mata neto the way sya mataranta, the way kumunot ang noo neto and feeling ko pinag pawisan sya sa nangyari.

Bigla na lang netong niyakap ako kaya naistatwa ako sa kinauupuan ko ni hindi ko alam kung ano ang gagawin nakita ko na lang ang sariling Kong niyayap sya. Sobrang higpit ng yakap na para bang ilang years na hindi kami nag kita. There's a part of me that misses him so much but I think he's always been part of me from the day I didn't even born yet and in every universe no matter what or where Lucas came from he will always been part of me.

"I thought I might lost another Selene"

He whisper pero sobrang linaw sa tenga ko and that hit hard. Parang sinampal ako sa katotohanan at biglang nagising na lang tas naalalang I'm not Selen that he loved in his universe but I'm just Selene that he never loved in my universe.

I give him a bittersweet smile nong humiwalay kami sa yakap ng isa't isa at sobrang sikip ng dibdib ko hindi ko alam kung dahil ba ito sa sakit na naramdaman ko everytime na malapit si Lucas or sakit ng katotohanan na hindi sya belong dito na isang araw aalis talaga sya.

Nag-tagpo yung paningin namin sa isa't isa at sobrang seryuso ng mukha neto na para bang may malalim na iniisip kaya napakunot ang noo dahil hindi ko alam kung ano ang iniisip nya kung pwede lang humiling ng isang wish na bigyan nya ako ng ability to read minds so siguro ginawa ko na.

"I had a.....dream"

Sabi ko saka umiwas ng tingin pero nararamdaman ko parin na nakatingin parin sya sa'kin kaya ibinalik ko ang paningin ko ulit sa kanya.

"It was a strange world but I guess I've been there before. It feels like I lived there once then I saw a girl her name was Lara and she said something"

I said it without even blinking kaya nakita kong nanliit ang mga mata neto. Hindi ko inaasahang masasabi ko sa kanya to kaya parang nararamdaman kong medyo kinakabahan sya. It's true that eyes can't lie.

"What did she said"

mahinang sabi neto kaya napalunok ako. I just can't handle his eyes I wanted to jump in him and hold him forever but it feels like there's a wall between us.

"Go home Lucas"

Mahinang sabi ko saka umiwas ng tingin pero nararamdaman ko ang pag buntong hininga neto. I guess hindi nya parin alam na alam ko lahat at nag hahanap lang ako ng right time para masabi sa kanya lahat.

Nakita ko na lang syang tumayo bigla kaya napatingin ako sa kanya pero nakatingin na pala sya sa'kin kaya na stuck na naman ako sa mga mata nya. I want him to stay pero parang there's a voice inside my head saying he should leave.

"take care always"

He said saka lumakad na ito palayo ng palayo sa'kin at para akong naistatwa sa kinauupuan ko ni hindi ko manlang alam kung ano ang gagawin. Sinundan ko sya ng mga tingin ko hanggang sa lumabas na ito. Unti-unting nawawala yung pain na nararamdaman ko everytime na malapit sya sa'kin pero mas masakit pa pala tong pakiramdam na lumalayo sya sa'kin.

I said I hate stories without an ending. Should I let my story ends like these? No clarifications, no answers, no explanations it ends like nothing.

Hindi ko alam kung anong ginagawa ko pero nakita ko na lang ang sarili kong tumatakbo palabas ng pintuan para habulin si Lucas but nong nasa labas na ako there's no trace of Lucas anymore.

Sana di ko na lang sinabi sa kanya. Pano kung di na pala sya babalik? Silly! At the first place alam kong mangyari talaga to pero kahit alam mo masakit parin pala ni wala manlang akong sinabi or ginawa to make him stay coz he never been mine at the first place.

Parang gusto ko na lang matulala sa kinatatayuan ko parang gusto ko na lang dito mag antay kung babalik ba sya kasi wala namang syang may sinabi ih.

Mag-aantay ba ako? Kung oo babalik ba sya?

Napangiti na lang ako ng mapait. I should be thankful na nakilala ko at least nag effort syang makita ako dito gusto nya lang sigurong i confirmed na hindi ako namatay sa universe ko kasi he already lose his Selene in his universe at ngayong safe na ako there's no reason for him to stay. Kungbaga uuwi at uuwi parin sya sa kanyang tahanan.