Her black dress in his poem

Chapter 29

Sobrang sakit ng ulo ko parang ang dami ko namang ginawa as far as I remembered nag-simba lang kami kahapon tas natulog lang ako pag-gising ko ang bigat na ng katawan ko.

Sabagay Monday nga pala ngayon malamang nakakawalang gana na naman huminga basta Lunes. Bilang isang mabuting nilalang at tagapag ligtas ng mundo kailangan kong bumangon.

Sobrang tinatamad ako but then pinilit ko yung self ko na bumangon and then mabilis lang akong nag- shower dahil medyo late na ako kung bakit kasi puyat na puyat ako na di ko manlang maramdaman yung alarm clock ko ih.

I took a shower then bumihis na ako ng uniform ko then mabilis kong sinuklay yung buhok ko at sa school na ako kakain at mag-ayos dahil sobrang late na talaga ako.

Agad kong sinuot yung shoes ko at nag layas na sa bahay na'to hindi ko na rin pinansin yung mga kapatid ko na busy sa kanya -kanyang buhay. Nakita ko na andon na si papa sa sasakyan kaya agad na akong pumasok sa loob dahil sya pala ang mag-hahatid sa'kin today.

"Kumain ka na ba?"

Luh! Si papa pa fall chussss ang babaw non kapag sinabi ko'to kay papa paniguradong itatakwil ako non.

"Yep"

Tipid na sagot ko kaya pinaandar na nya yung sasakyan and here we go feeling ko tuloy parang na fast forward yung life ko parang na rush ito at ewan ko kung bakit basta nag-mamadali ako dahil late na ako. Sobrang bigat ng katawan ko at masakit pa yung ulo ko parang galing tuloy ako sa lagnat dahil sa nararamdaman ko.

Hindi naman malayo yung school na pinapasukan ko sa bahay namin kaya di na ako nag-tataka kung huminto bigla yung sasakyan ni papa dahil ibig sabihin lang non nasa tapat na ako ng school.

"Bye pa"

Agad na sabi ko at hindi ko na sya pinasalita pa kundi bumaba na ako agad at lumakad na papasok ng school. I'm not a student here I'm a teacher kaya nakakahiya naman na ako pa yung na late well kahit na sabihing it's better to late than to arrive ugly panget parin ma late nag bagong buhay na kasi ako.

Napabuntong hininga ako knowing na nasa 3rd floor pa yung room kapag pinaparusahan ka talaga ng mundo ih lahat na lang sobrang hirap kahit yung pag hinga nakakapagod na din.

Halos patakbo na yung ginawa ko para mabilis akong makarating sa room dahil 10 minutes late na ako marami pa naman kaming hinahabol na activities ngayon and I need to finish it within this week.

Lakad lang ako ng lakad hanggang sa makarating sa room ko at nakita kong nag-kagulo na naman ang students ko dito pero nong mapansin nila akong hingal na hingal na kakarating palang ay nagsi upuan sila sa kanya kanyang upuan at tumahimik. Ganyan na ganyan kami kabait noon ih kapag may teacher.

Ikinalma ko yung sarili ko at nilagay muna sa desk ko sa likod yung bag ko bago pumunta sa front nila. Yung tunog palang ng stiletto ko is enough to make them shut their mouth as I walked. Pumunta ako sa harapan nila to start a class agad dahil late na ako.

"Get a piece of paper class, let's have an essay"

Sabi ko na agad naman silang nag ingay kung bakit ang aga pa daw ng pa essay ko kaya tiningnan ko sila para ipaalam sa kanila na sa loob ng room na'to ako ang pinaka- makapangyarihang tao chuss.

If you could write a letter to another you in another universe what would it be?

I write it on a board kaya napatingin din ang mga students ko dito hindi ko alam pero bago ako mag start ng class naisip kong need nila gawan ng essay to. I think nagawa ko na'to dati familiar sa'kin yung sentence or baka sa dami na ng lessons na umiikot sa isipan ko di ko na alam mga ginagawa ko.