The Billionaire's Bedwarmer - (BOOK ONE | COMPLETE)

Kabanata 4

Sa tuwing tinatawagan siya ni Lazarus ay mayroong nangyayari sa kanila. Parte iyon ng kaniyang trabaho, actually… hindi lang pala iyon parte dahil iyon mismo ang trabaho niya. Pero sa araw na iyon, nag-usap lang sila na siyang ikinagulat ni Almirah kaya naman nang nakauwi siya ay magaan ang kaniyang kalooban.

For once, she felt happy and respected. Ni hindi sumagi sa naging usapan nila ang tungkol sa trabahong ginagawa niya para kay Lazarus.

She may be tired pero ayos lang sa kaniya iyong dahil alam niyang mahimbing siyang makakatulog nang gabing iyon.

The next day, she woke up early to visit Lola Melba. Balak niya itong yayain lumabas para makapasyal man lang ito. Mabuti ba lang at mayroon namang wheelchair kaya hindi na rin ito mahihirapang maglakad. Sa malapit na parke lang din naman sila pupunta.

Gising na rin naman ang matanda nang datnan niya ito sa bahay nito. Tuwang-tuwa ito nang ibalita sa kaniya ni Almrah na lalabas sila sa araw na iyon para mamasyal. Tinulungan na rin ito ng dalang makapagbihis at nang maayos na ang lahat ay umalis na rin.

Maglalakad lamang sila pero nasa sampung minutong lakaran lang din naman iyon. Ayos na iyon kay Mirah dahil gusto niyang makita rin ng kaniyang Lola Melba ang mga tanawin sa paligid.

"Maraming salamat talaga, apo… akala ko ay hindi ko na ulit masisilayan ang ganito kagandang paligid. Akala ko nga ay mamamatay na lang akong hindi na nakakalanghap ng sariwang hangin," natatawa nitong sinabi habang namamanghang palinga-linga sa paligid.

"Ano ba naman kayo, Lola? Siyempre matagal pa bago 'yan mangyari. Marami pa tayong lugar na mabibisita. Aalagaan ko po kayong mabuti para matagal pa po tayong magsasama," sagot naman niya sa sinabi ng matanda.

Iniba na lang din ni Almirah sa mas magaang usapan ang kanilang pag-uusap dahil ayaw niyang isipin na darating nga ang araw na iyon. Hindi naman maiiwasan kaya hangga't nandiyan pa, susulitin na ang mga oras na natitira.

Nagikot-ikot ang dalawa sa parke. Labis na lamang ang tuwa ng matanda, lalo na kapag may nagmamano sa kaniyang mga bata na kahit hindi naman nito kakilala.

Nang napagod ay naupo si Almirah sa isang bench habang nasa tabi nito ang kaniyang Lola Melba na nakaupo sa wheelchair nito.

Pareho nilang pinanood ang mga batang naglalaro sa iba't ibang palaruan sa parke.

Almirah can't help but to think about her childhood. Hindi niya naranasan ang ganoong buhay. Maaga siyang namulat dahil sa kahirapan. Sa batang edad, ang nasa isip na niya ay ang pagtatrabaho dahil kung hindi ay wala ring ipanggagastos sa mga pangangailangan.

Gayunpaman, hindi niya naisip kailanman na isumbat iyon sa kaniyang mga magulang. Kung ano man, nagpapasalamat na lang siya dahil nagsakripisyo pa rin naman ang mga ito para sa kaniya.

"Ang sarap sigurong maging bata ulit ano?" Almirah snapped back to reality when she heard Lola Melba's words. Napalingon siya rito. Nakatingin lamang ang matanda sa dumaraan habang malapad na nakangiti.

Hindi na siya nagsalita at nakinig na lamang nang nagpatuloy ang kasama sa pagsasalita.

"Wala pang gaanong iniisip na problema. Inosente pa at walang ideya sa naghihintay na kapalaran nila sa hinaharap…"

Napabuntonghininga na lamang siya. Bilang isang bata, hindi niya man masabi sa matanda pero hindi naging madali ang kaniyang buhay kagaya ng sinasabi nito. Hindi niya man masabing hindi pare-pareho ang buhay ng mga tao, hinayaan na lamang niya itong magsalita dahil ayaw niyang masira ang momento nito.

Tapos nang magkwento si Lola Melba nang nag-ring ang kaniyang cellphone pero dahil ayaw niya pang maantala ang oras nila ng kaniyang Lola ay hindi niya muna dapat ito sasagutin ngunit nagtanong ang matanda.