Kalbi Olmayanlar

BÖLÜM 7 | ❝Karanlık Taraf❞

Hello bebekler! Bu bölüm diğerlerinden uzun bir bölüm oldu. Keyifli okumalar diliyorum.

Unutmadan hemen votelarımızı verelim ^^

Vote vermeniz ve yorumlarınız, yazmam için motive olduğum tek şey bebeklerim. Lütfen hayalet okuyucu olmayalım. Enerjilerimiz düşmesin. 🌸

🎵Bölüm şarkısı: Twenty One Pilots, Heathens

7. BÖLÜM

❝Karanlık Taraf❞

"Ri nereye gidiyorsun, bekle!"

Melina arkasından gitse bile, evden çıkıp arabasına binmesini engellemek için ona yetişememişti. Riva öfke içinde arabasının motorunu çalıştırırken yeşilleri kör bir noktaya sabitti. Ne arkasından bağıranları duyuyor ne de onu durdurmaya çalışanları görüyordu. Daha bahçeden çıkmadan vitesin hızını arttırmış kemerini dahi takmaya tenezzül etmemişti. Melina kapının önündeki basamaktan, arkasından öylece ona bakarken sıkıntıyla nefesini dışarı soludu.

Riva Atabay, şiddetli bir kasırgaydı. Hele ki şu an daha tehlikeli olduğu anlardan biriydi ve kim olursa olsun yanına yaklaşanı ezip geçerdi.

Bilinmeyen numara, Melinaya onu engellemenin cezasını ödetmişti. Bu cezanın ucu ise Riva Atabaya dokunmuştu.

Barış, Melina'nın yanından geçtiğinde eş zamanlı olarak kapının ardında Ateş belirdi. "Barış, Abi delice bir şey yapma bak."

Barış çenesini hafifçe yukarıya kaldırarak "Şu telefonumu açsa bir." Dedi. Cenk'e öfkelendiği belliydi. Elindeki telefonu arama tuşuna tekrardan basarak kulağına götürdü. Ateş de tıpkı diğerleri gibi, olanlar ve Barışın öfkesi yüzünden epey gerilmiş görünüyordu.

Melina'nın aklı ise halen bilinmeyen numaradaydı. Buranın adresini nereden bulmuştu? Buraya geleceklerini nasıl biliyordu? Bir sürü cevapsız soru, aklını yitirmesine neden oluyordu.

"Siz bunun ev adresini biliyor musunuz?" Dedi Barış, telefonu kulağından indirirken.

Ateş hayır anlamında başını salladığında Melinaya döndü. "Mel, sen?"

Melina, Barışın ona baktığını fark ederken "Ne ben?" Dedi anlamayarak.

Ateş, sevgilisine döndüğünde bu halinden memnun olmadığı bakışlarından apaçık ortadaydı. "Cenk'in ev adresini diyor, biliyor musun?"

"Yok, hayır." Dedi, omuzlarını silkerek. "Nereden bileceğim?"

"Tamam. Yarın okulda görüşürüz."

Cümlesini bitirir bitirmez arkasını dönüp motoruna yürürken Ateş ardından seslendi. "Bak boş ver, uğraşma bile! Duydun mu Barış!"

Barış arkadaşının söylediklerini duysa bile umursamadı. Sinirden gerilmiş omuzlarını hareket ettirerek gevşetmeye çalışırken motorunun üzerindeki kaskına uzandı.

Riva'nın evi yaklaşık yedi kilometre yakınlıktaydı. Gidebileceği en hızlı şekilde, tam sekiz dakika içinde evlerinin bahçesine giriş yaptığında direksiyonu tutan elleri ter içinde kalmış, kayganlaşmıştı.

Motoru kapatıp anahtarı arabanın üzerinde bıraktı, bir hışımla kapıyı açıp çıkarken çoktan yanına gelmiş olan şoföre döndü. "Babamlar evde mi?"

"Yalnızca babaanneniz evde Efendim, Babanız sabah çıktığından beri gelmedi." Dedi Şoför.

"Çantam." Adam, emrini alır almaz arabanın arka kapısını açmış koltuktaki sırt çantasını almıştı. Ardından Riva'nın almak için hazırda tuttuğu eline uzattı. Arkasını dönüp eve doğru yürürken Şoför arabaya binmiş diğer arabaların yanına park etmek için işe koyulmuştu.