AŞKER

2. BÖLÜM🤍

Keyifli okumalar dilerim lütfen oy vermeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın şimdiden teşekkürler ❤️

🤍🤍🤍

Mutluluğun zor bulunan bir şey olduğunu hiçbir zaman düşünmemiştim. Bence mutsuz olduğunu düşünenler az ile yetinmeyi bilmeyenlerdi, ufacık şeyler bile mutlu olmamıza yetebilirdi, ya da ben Pollyanacılık oynuyordum, bilmiyorum. Size sunulan bir gülüş, içten bir tebessüm insanı mutlu edebilirdi. Bu yüzden genelde insanlara gülümserdim, tanıyıp tanımamak umurumda olmaz, yolda giderken bile bir iş ile uğraşanlara kolay gelsin demekten çekinmezdim. Kimisi suratıma uzaylı görmüş gibi bakardı, alışık değillerdi çünkü kimisi ise gülümseyerek karşılık verirdi ve ben yüzlerinin gülümsemesine neden olduğum için mutlu olurdum.

Okuldan çıkmadan önce tüm öğrencilerim arabama kadar peşimden gelmiş sonra evlerine dağılmışlardı, her günün sonunda olduğu gibi. Yolda ilerlerken, radyoda çalan şarkıya eşlik ediyordum, aniden önüme çıkan adama son anda frene basmasam çarpacaktım. Birkaç saniyelik şokun ardından nihayet kendimi toparlamayı başardım. Arabadan inip iyi olup olmadığını kontrol etmek için tam kapıyı açacakken arabamın etrafı köy halkı tarafından sarılmıştı, kimileri ellerindeki yumurtaları arabama fırlatıyor, kimisi arabama tekmeler yumruklar atıyor, kimi ise taş atıyordu ne yapacağımı bilemez haldeydim ilerleyemiyordum, arabamın kapılarını hemen kilitlemiştim açmaya çalışıyor fakat açamıyorlardı. Telaşla Emir’in bana aldığı yumurtaya baktım, tüm gün kırılmaması için baya uğraşmam gerekmişti, birçok peçeteye sarmış yolcu koltuğunun üzerindeki çantamı önüne koyup düşmemesi için uygun ortamı hazırlamıştım. Çantamdan telefonumu alıp Rıza amcaya haber vermek için hamle yaptığım sırada duyduğum silah sesi irkilmeme neden olmuş, korkumu fazlasıyla arttırmıştı. Ancak kurşunların hedefi ben değildim. Köy halkı da korkmuş olmalı ki çil yavrusu gibi dağıldılar, o sırada köylüyü kışkırtan kişiyi gördüm, arkalarında kalmıştı fakat diğerleri dağılınca o tam karşımda duruyordu, o da şaşırmış ve etrafına bakıyordu.

Feyzullah... Erkek çocuğu olmadığı için on beş yaşındaki bir kız çocuğunu kuma olarak alacakken engel olduğum düğün sahibi, otuz beş yaşındaki damattı. Buralarda sözü geçen, diğerlerine göre daha iyi bir mal varlığına sahip biriydi, gözleri sol tarafıma kaydığında kimi gördüyse korkmuştu. Yutkunduğunu ve dehşetle açtığı gözlerini kirlenen ön camıma rağmen görebiliyordum. Baktığı yöne başımı çevirdiğimde takım elbiseli bir doksan boylarında, esmer biri elinde tuttuğu silahıyla beraber Feyzullah’a doğru ilerliyordu, onu görenler sanki vebalıymış gibi kaçarken boğukta olsa duyduğum sesi oldukları yerde kalmalarını emretmişti. Arabamın camını tıklattığında ona doğru baktım, camı açmam için işaret yaptığında başta ikilemde kalsam da açtım.

“Lütfen iner misiniz size zarar vermelerine izin vermeyeceğim,” kalın ve tok sesinin güven veren bir tarafıda vardı, belki de kendinden emin duruşu bunu sağlamıştı, bilemiyordum. Çevredekileri inceledim başımla onayladıktan sonra arabadan indim. Yan yana ilerlerken tam Feyzullah’ın karşısında durduk.

 
“Burada neler oluyor hemen açıkla,” dedi kükreyerek, henüz tanımadığım ancak belli ki hepsinin yakından tanıdığı adam. Feyzullah ise yutkunduktan sonra bana kısa bir bakış atıp konuşmaya başladı. “Ağam öğretmen hanım köye geldiğinden beri düzenimizi ve huzurumuzu bozuyor, biz de kendisine bir uyarı yapmak istedik, zarar vermek gibi bir niyetimiz yoktu.” öfkeyle ona doğru bir adım attım. “Onlar mı istedi yoksa sen kuyruk acından dolayı onları kışkırtıp üzerime mi saldın pis sapık," hâlâ hırsımı alamamıştım, şu an tutuklu olması gerekirken neden aramızda dolaşıyordu ki bu pislik? Yanımdaki adama kısa bir bakış atıp üzerime yürüdü, elini koluma atacağı sırada ağa olduğunu öğrendiğim adam onun kolunu tutup bükünce acıyla inledi. Son derece hızlı bir hamleydi. “Benim yanımda bir kadına mı saldıracaktın?” sesindeki öfke benim bile ürpermeme neden olmuştu, hâlâ Feyzullah'ın kolunu tutuyordu Feyzullah ise kıvranıyordu.