AŞKER

17.BÖLÜM🤍

Asker yakını olmanın zor taraflarından biri de beklemekti, en özel günlerinizde yanınızda olamıyor oluşu hep eksik hissettirirdi. Çocukken babam birçok doğum günümü kaçırmıştı, hep onu beklerdim ama gelmiyor diye mızmızlanıp ağlayan bir çocuk olmamıştım hiçbir zaman. Sadece gece annemle uyurdum, babamın üzerinden çıkardığı son kıyafetine sarılarak. Yıkamazdı annem beklediğim süre boyunca. Babamın üniformasını ise hâlâ saklıyordum. Şimdi ise sevdiğim adamı bekliyordum, tamamen iyileşmiştim fakat şimdi de eksiktim. Doğum günümde bana sürpriz hazırlamasını istemezdim, yanımda olması yeterliydi aslında ama yoktu, yine de gitmeden önce hediyemi hazırlamıştı. Saksıda beyaz zambak... Onu çok özlemiştim, her özlediğimde uzun uzun bana aldığı zambakları izliyordum. Neyse ki dostlarım üzülmeme fırsat vermiyordu. Civan, Ceylan ve Koray, her an yanımdaydı.

Civan ve Ceylan taşınmıştı, büyük olaylara neden olsa da Civan’ı kimse kararından döndürememişti. Hatta annesi benden özür dileyip ikna etmemi istemişti fakat kararlarına saygı duymuş, bu işe hiç girişmemiştim. Bir de benim için en zorlu şey İlyas’ın hayatımıza dahil oluşuydu. Civan ne yapıp etmiş onu içeriden çıkararak yanında işe almıştı, sağ kolu gibi olmuştu, bu yüzden sıkça karşılaşıyorduk. Kendisi bana bakarken ne hissediyor anlamıyordum ama ben o bakışlar altında eziliyordum. Konuşmaya çalışmıştı birkaç kez ama ben kelimenin tam anlamıyla ondan kaçıyordum. Sessiz kendi halinde biriydi. Gözlerinde hiç silinmeyen bir hüzün vardı.

Şimdi ise büyük bir telaşın içerisindeydim, bugün öğrencilerimle hazırladığımız ilk 23 Nisan gösterisini sunacaktık, hepsi en az benim kadar heyecanlıydı. Ankara’daki evimin parası sayesinde, tüm öğrencilerimin kıyafetlerini ben almıştım. Az çok ailelerinin maddi durumunu biliyordum ve hiçbirini zor durumda bırakmak istememiştim, yine de özel kıyafetler giymelerini istemiştim. Tüm kızlarım, beyaz yaşlarına uygun abiyeler giyerken, oğullarıma beyaz gömlek, siyah pantolon ve yelekten oluşan bir takım almıştım. Kızların hepsinin saçlarını yarım bir at kuyruğu yapmış, kırmızı kurdeleden fiyonk bir toka takmıştım. Hepsine yeni ayakkabılar da almıştım. Hepsi tek tipti ama birbirinden tatlı olmuşlardı. Yeni kıyafetleri ve gösterilerinin heyecanıyla bekliyorlardı. Zeybek oynayacaklardı, çalışma süreci boyunca Civan bana yardımcı olmuştu, nasıl yapacaklarını birlikte göstermiştik. Ben de öğrencilerime uygun beyaz bir elbise giyip saçlarımı aynı şekilde toplamıştım.

Büyük bir gururla izledim öğrencilerimi, gösteri biter bitmez hepsi yanıma koşmuştu, tek tek hepsine sarılarak karşılık verdim, çok fazla veli katılmamıştı ama Civan ve Ceylan buradaydı, tabi Ceylan’ın burada olduğunu bilen Koray bu fırsatı kaçırmamıştı. Telefonum sınıfta olduğu için Civan gösteriyi video kaydına almıştı. “Gönderdim sana,” diyerek göz kırptı. “Teşekkür ederim.” Öğrencilerime yandan bir bakış attı. “Hepsi iyi iş çıkardı,” dedi. Gülümseyerek başımı salladım. “Çok emek verdiler,”  sorgulayıcı bakışları etrafta dolaşınca kaşlarını çattı. “Ceylan nerede?” diye sordu. Etrafa göz attığımda Koray’ın da olmadığını gördüm, yine bir köşede fingirdeşiyor olmalılardı. “Koray da yok,” dedi dişlerinin arasından. Son bir aydır Civan bu konuda ciddi anlamda şüpheleniyordu. Gerçekleri söylemek yerine ilişkilerini gizli yaşıyorlardı, bense Civan’ın sorularından kaçıyordum, yalan söylemek istemiyordum. “Bunlar bir haltlar karıştırıyor kesin,” diye söylenmeye başladı. “Çok mu kıskançsın sen? Ceylan yetişkin biri sonuçta, ilişkisi olabilir,” dediğimde kaşları çatıldı. “Olabilir değil, olmuş. Ben salak değilim her şeyin farkındayım. Size ne zaman gelsek Koray’ın senin evinde bitmesi normal değildi, ya da her buluşmamızda onun da olması. Ceylan’ın telefonda kıkırdayarak mesajlaşması ve daha birçok şey. Ben ilişkisine müdahale edecek değilim, benden gizlemesine bozuluyorum.” Diye söylendi. Kendimi ateş hattında hissettiğim için “Ben videoyu Dinçer’e de göndereyim, telefonum sınıfta. Sen sakin ol belki tuvalete gitmiştir.” Diye bir açıklamada bulunarak kaçmıştım.