Play With Us

Rozdział XXXVIII

Kiara

Lekki podmuch wiatru ponownie zawiał, gdy już miałam wyjść z pokoju. Cofnęłam się dlatego do okna i zamknęłam je. Jose widocznie musiał zostawić je w nocy uchylone, abym miała czym oddychać.

Rano, gdy się obudziłam byłam już sama. Po Josie nie było śladu. Miałam wrażenie, że nawet nie czułam już jego zapachu. Zebrałam się szybko i ruszyłam na dół. Nie śpieszyło mi się nigdzie, więc spoglądałam na obrazy wiszące na ścianach. Niektóre przedstawiały spokojne krajobrazy, inne bitwy wojenne, a pozostałe to zwykła martwa natura.

Było jeszcze wcześnie, ale dziwił mnie fakt, że nie słyszałam żadnego dźwięku dochodzącego z dołu. Chłopcy zazwyczaj wstawali naprawdę o nieludzkich porach i przeważnie to ja schodziłam na śniadanie ostatnia. Witali mnie wtedy swoimi uśmiechami i kładli gotowe jedzenie na stół.

Tym razem było cicho.

Jedyne co rejestrował mój słuch, to irytujący tykający zegar z salonu. Rozejrzałam się po nim, wyglądając na taras, bo może tam postanowili spędzić poranek. Jednak mój szlak był nietrafiony. Zmarszczyłam brwi i zagryzłam zestresowana wargę. Jest za cicho. Gdzie oni są?

Zamknęłam za sobą drzwi i niepewnym krokiem ruszyłam do kuchni, rozglądając się na każdą stronę.

I wtedy ukazał mi się Castian. Siedział zrelaksowany i elegancki. Rękawy błękitnej koszuli miał podwinięte nad nadgarstki. W prawym ręku trzymał czarną kawę, której zapach roznosił się po całym pomieszczeniu. Palcami lewej ręki stukał coś na klawiaturze laptopa. I może zadowoliłby mnie fakt, że dzisiaj ma trochę lepszy humor, gdyby nie to, że chłopców tutaj z nim nie było.

Gdy przekroczyłam próg, brunet przeniósł na mnie swój wzrok i pogodnie się uśmiechnął.

– Kiara, kochanie, nareszcie się obudziłaś.

– H-hej. – Powiedziałam zachrypniętym głosem.

Całe szczęście mój wczorajszy wybryk nie pozostawił po sobie za dużego śladu, bo nie miałam ochoty się mu z tego tłumaczyć. I tak dla bezpieczeństwa założyłam miękki golf.

– Usiądź – gestem ręki wskazał na krzesło stojące naprzeciwko niego. – Czekałem na ciebie ze śniadaniem.

– Nie trzeba było.

Przerażało mnie to, że zachowywaliśmy się trochę jak jedno z tych toksycznych małżeństw, które jednego dnia na siebie krzyczy, bije się i nie szanuje, a następnego udaje, że do niczego złego nie doszło i jest to całkowicie normalne.

Cóż, nie jest.

– Proszę. – Podał mi talerz z jeszcze ciepłymi pancake'ami. Do tego podsunął mi pod nos dżem malinowy, białą czekoladę i Nutellę. A gdy nadal zastanawiałam się, co się tutaj dzieje, przed moją twarzą wylądowała również gorąca herbata.

Śledziłam jego ruchy i to z jaką gracją, a także spokojem porusza się po całej kuchni. Na koniec usiadł po drugiej stronie stołu.

– Ty nie jesz?

– Kawa i croissant mi wystarczy – upił łyk i głową wskazał na mój posiłek. – Jedz, kochanie.

Wzięłam niechętnie widelec i nabiłam go na jednego placka. Łyżeczką nałożyłam na niego trochę białej czekolady i dżemu, jednak gdy mężczyzna dokładnie mi się przyglądał, nie umiałam powstrzymać drżenia rąk.

– Coś nie tak? – Zapytał mrużąc oczy i przechylając głowę.

Wzruszyłam ramionami i włożyłam całego pancake'a do buzi, aby zyskać czas na dobre rozegranie tego, co się tu działo. Przeżuwałam powoli, czując pod językiem dokładny smak śniadania.