Çarpışma

*Özel bölüm*

(Batu'nun ağzından)

Evin tavanına boş boş bakıyordum. Başka ne yapardım ki ? Arkadaşlarım yoktu, sevdiğim kadın yoktu. Hiç kimsem yoktu artık.

Bir tek annem vardı yanımda.

Ne yazık ki bunların tek sorumlusu bendim. Pişmandım, Allah belamı versin ki çok pişmandım.

Yıllardır bunun pişmanlığını çekiyordum.

Mesleğimi de almıştım, avukat olmuştum. Yıllar önce Aslı'yla birbirimize dediğimiz gibi. İkimizde avukat olmuştuk ama ayrı bir şekilde.

Bu sabah hastaneye gitmiştim, Aslı'nın çocuğu görmeye. O patikleri vermem onu üzmek için değildi, sadece ben ona sözümü tuttum.

Oğlumuz olduğunda takacaktık o patikleri, olmadı.. Onun oğlu oldu ama benden değil, benim de oğlum olmayacağına göre vereyim dedim.

Benim ne oğlum olacaktı, ne de karım.

İçimde hâlâ Aslı'yı yıllardır bitirememişken bunu yapamazdım.
Ve bu uzun bir süre daha sürecekti.

Ben onu sevmiştim, sevgili olduktan sonra ne oldu anlamadım ama sonra anladım. Ben Aslı'yı sevmiştim.

Bu sevgi içimden hiç gitmemişti hemde.
Ben gittiğini sanmıştım.

"Batu, oğlum hadi gel azıcık kahvaltı et."dedi annem mutfaktan.

Bugün izin almıştım, yoksa kendime hiç gelemezdim.
Zaten gelemeyecetim yine.

"Geliyorum anne."dedim ve ayağa kalktım.

Eve bakındım. Ev aynı evdi. Aynı mahalle, değişen hiç bir şey yoktu. Hatta bu evdeki Aslı'nın anıları bile hâlâ duruyordu.

Yavaş adımlarla mutfağa gittim ve sandalye'ye oturup kahvaltı yapmaya çalıştım.

Ne annem konuşuyordu, ne de ben.

En sonunda annem konuştu.

"Oğlum."dedi çekingen bir sesle.

"Efendim annem."

"Aslı doğum yapmış."dedi.
Cevap vermedim sadece başımı olumlu anlamda salladım.

"O yüzden sabah erkenden gittin ?"diye sordu annem.

"Evet, gittim görmeye. Mutluydu, kocası, arkadaşları, çocuğu. Herkes vardı yanında."dedim.

"Cenk ve diğerleri de mi oradaydı ?"dedi annem.

"Evet."

Annem hiç bir şey diyemedi, çünkü o sa biliyordu ki hepsi benim suçumdu.

"Ben biraz hava alacam anne. Eline sağlık."dedim çok bir şey yemiş gibi.

Odama geçtim.

Aslı'yı görmek için giydiğim beyaz gömleği çıkardım ve üzerime bir tişört giydim. Tam odadan çıkacakken boy aynasından kendime baktım.

1.90'lar da yarışan boyum, geniş omuzlarım. Hafif mor olan göz altlarım. İri ama o kadarda iri olmayan vücudum. Hafif sarıya dönük saçlarım.

Ben önceden de böyleydim. Ben değişmedim. Kişiler ve zaman değişti.

Sert dururdum ben ama içimde onun tam tersi birisi vardı. O kişi hep sevdiklerime gelirdi.

Annem'e, arkadaşlarıma, Aslı'ya gelirdi. Artık tek annem'e geliyor, diğerlerini yine seviyorum ama onlar benimle değil.

Evden çıktım, ellerimi cebime koydum ve yürümeye başladım mahallede.
Bu mahalle neler görmüştü be.