احساس خیلی عجیبیه راجب دغدغه‌هام ،افکارم و چیز‌هایی که تو آن واحد به ذهنم خطور میکنه و برات بگم. بعدش.. حس خیلی بدی داره. چیزی مثل اینکه -چرا فکر میکنی اهمیت میده؟- ،-فکر کردی خودش دغدغه نداره که به چرت و پرتای تو گوش بده؟- ،-چرا فکر کردی واسش مهمه که چه کوفتی داره از مغز پوکت رد میشه؟- ،-حالا که گفتی.. تهش چی؟- ،میدونم که تو اینجوری نیستی. میدونم که اهمیت میدی ولی ذهنم خفه نمیشه تهیونگ. وقتایی که میبینم ایگنورم میکنی.. صرفا ایگنور نیست. تو اون لحظه فقط نمیخوای جواب من رو بدی و من این رو درک میکنم! جدی میگم! فقط ذهنم شروع میکنه به خورد کردن بند بند وجودم.
به پارت های اخر نزدیک میشیم..
YOU ARE READING
Will we survive?
Short Storyتو اومدی ؛من رو با خودت بردی و حالا من کالبدی هستم که تنها نفس میکشه. با این حال ،تو بهترین اتفاق زندگی من بودی. نوشته ها کوتاه اما چپتر های زیادی داره. ممنون که انتخابش کردی برای گذروندن وقتت?
