stay with me | sakuatsu

-12-

ertesi gün atsumu kızını sabahın epey erken bir saatinde okula bıraktıktan sonra servisi gözden kayboluncaya kadar bekleyip eve döndüğünde kapısının önünde bekleyen kiyoomi'yi gördü. siyah, dar bir pantolon giymişti. üstünde yine aynı şekilde siyah ve tüm vücut hatlarını ortaya çıkaracak kadar dar bir boğazlı kazak ve ince siyah bir ceket vardı. baştan aşağı siyah oluşunu bozmamak için yemin etmiş gibi bir de siyah maske takmıştı ve kelimenin tam anlamıyla nefes kesici görünüyordu. 

normal bir zamanda olsalar atsumu onunla lisedeyken neon renklere olan sevdası sebebiyle dalga geçerdi ve o sinir olunca da ona sırnaşıp gönlünü alırdı. yani eskiden ilişkileri böyleydi, atsumu sırnaşırdı ve kiyoomi büyük bir iğrenme ifadesiyle ondan uzaklaşırdı. ne olmuştu da kovalayan kiyoomi, kovalanan atsumu olmuştu? 

aslında atsumu, kiyoomi'nin neden onca yıl sonra ona ilgi duymaya başladığını biliyordu. kendi de farkındaydı çok olgunlaştığının ve bu isteyerek yaptığı bir şey değildi. eskiden olan çocuksu neşesini ve şımarıklığını kaybetmişti. bunca yıldan sonra onu gören kiyoomi, etkilenmekte haklıydı. kendi neden karşılık vermiyormuş gibi yapıyordu kiyoomi'nin ilgisine? yıllar sonra kiyoomi'yi ilk gördüğünde bile kalbinin yerinde ters döndüğünü hissetmişti. 

aynı o an olduğu gibi. kiyoomi'nin atsumu'nun kalbini yerinden çıkarma kabiliyeti hiçbir zaman formunu kaybetmiyordu. onu görünce cebindeki elini çıkardı, maskesini açtı ve atsumu'ya gülümsedi. gülümsemesi kendine bahşedilen bir nimet gibiydi, görmek herkese nasip olmuyordu ve olmaması atsumu için daha iyiydi. elinde olsa o gülüşü alıp cam bir fanusta saklar ve biri yaklaştığı zaman üstünü örterdi.

"ağlamamışsın." kiyoomi onun yüzünü tuttu. bir insanın elleri bu kadar güzel olamazdı, olmamalıydı. 

"beklediğimden daha iyi karşıladım ya da henüz gittiğinin farkında değilim, bilmiyorum." anahtarını çıkardı atsumu. "dün gece-"

"önemli değil, atsumu." adını söylerkenki ses tonuna bile aşıktı atsumu onun. sonsuza kadar bunu dinleyebilirdi. "hazır olduğun zaman konuşuruz, acelem yok benim." atsumu minnettar bir şekilde gülümsedi kiyoomi'ye. bu kadar harika bir insan olmak zorunda mıydı? 

"kiyoomi, biliyorsun, hiçbir zaman konuşmaya hazır olmayabilirim." 

"öncelikle kiyoomi demeyeceksin," diye başladı kiyoomi çünkü son zamanlarda omi-kun demeyi epey azaltmıştı ve sinirlerine dokunmaya başlamıştı. "bir noktada hazır olacağını biliyorum ve ben bekleyeceğim ama bu süreyi ilişkimizden yemek istemiyorum. sen bana seni bu kadar yıpratan olayın ne olduğunu anlatmadan da sevgili olabiliriz, değil mi?"

"evet ama eğer çıkmaya başlarsak ben senin yanında çok rahat edeceğim ve sonra eskisi gibi davranmaya başlayacağım ve sen de benden soğuyacaksın, omi-kun. olgunlaşmamın hoşuna gittiğini biliyorum ama yanımdaki varlığın beni farkına varamadığın kadar mutlu ediyor ve o halimden hoşlanmadığını biliyorum." kiyoomi birkaç saniye boyunca gözlerini atsumu'nun yüzünde gezdirip bir tür şaka yaptığıyla ilgili bir iz yakalamaya çalıştı.

"sen ne dediğinin farkında mısın, atsumu?" gerçekten sinirlenmişti ama kendini durdurmaya çalışıyordu. "senin mutlu olan halinden hoşlanmadığımı mı sanıyorsun? üzgünsün diye mi sana aşık oldum?" atsumu demek istediğinin bu olmadığını açıklamak üzere ağzını aralamıştı ki kiyoomi konuşmaya devam etti. "sana başından beri ilgi duyuyorum, bunu göremeyecek kadar kör müsün gerçekten? sen benimle flört ederken ciddi olmayabilirdin ama beni etkilemeyi başarmıştın. bunca yıl sonra karşıma çıktığında hislerimin yeniden uyanması senin bu mutsuz halinden değil. doğrusunu istersen bu halin beni mahvediyor. seni tir tir titrerken ve her yalnız kaldığında ağlarken görmek benim için kolay mı sanıyorsun?" 

atsumu ne diyeceğini, ne hissedeceğini bilemeden öylece dikildi. bunca zaman, hep kendinden mi hoşlanmıştı yani? aklı almıyordu bu yüzden aklını dinlemeyi boşverip yüzünü tuttu sevdiği adamın ve dudaklarını birleştirdi. sanki tüm evrende var olan tek şey onlarmış gibi diğer hiçbir şeyin farkında olmayarak kapının önünde dakikalarca öpüştüler. bu öpücüğü bitirmeye ikisinin de niyeti yoktu aslında ama çalan kapı onlara engel olmuştu.