How You Forget

KABANATA 11

CHAPTER 11

-Lies And Kiss-

Someone's POV

The bitch is back.

It's a month ng nawawala si Ahzi. But I miss him so much.. his kiss and hiss hug.

Nalaman na ng media ang nanyari at mga pamilya niya. Nang akita nila ang kotse ni Ahzi pero di ang katawan at pinapanalangin ko na sana di na siya mabuhay kung hindi niya ako kayang patawarin.

I know you hate me. Well para sa sarili ko ang gagawin ko.

Ngayon ay pinapapunta nila ako roon sa mansion nila para ikwento ang mga nanyari.

Ang nanyari… syempre hindi ko sasabihin.

Pagkarating sa Demon mansion ay Dali akong pumasok sa loob at napahinto nang makita ang kotse ng polis sa gilid ng gate.

The primetime queen is coming.

"Ano ang totoong nayari talaga iha?"tanong ni Tita sa akin at nasa gilid namin ang mga pulis.

At di ko na pigilan umiyak, ng peke.

"Susunduin niya dapat po ako ro'n sa bahay ng kaibigan ko. A-and that time nasa batangas po ako, pero umaga na hindi pa rin niya ako sinusundo hanggang, Na-nagpahatid na lang ako t ilang araw hindi niya ako kino-contact." paghikbi ko.

Habol-habol ko ang aking hininga upang mas lalo silang maniwala.

"And nalaman ko na lang na nawawala siya no'n his friend call me… Then I came to their house but wala akong kaalam-alam na, na gano'n nga."at niyapos ako ni tita.

Haha.

"Na dapat ikakasal na kami ngayon dahil he propose to me but i wish na buhay pa siya kaya sana tulungan ninyo kami."saad ko at hinayaan kong tumulo ang aking mga luha.

"Dalhin ninyo muna siya sa kuwarto ni Ahzi."saad ni Tita then Ahzi's Friends help me para pumunta sa kuwarto.

Pagkadating ko sa kuwarto ni Ahzi ay mabilis kong pinunasan ang mga luha ko. Pumunta ng banyo para maghilamos at mag make up muna.

"Kkrrrggg!!!"ring of my cell phone and I answered it.

"Yes, dad?”sagot ko.

"Ang galing mong umarte ahh…" my dad's said in serious tone and emotional less.

"Haha, ang dali-dali lang umarte. Paniwalang-paniwala sila dad and now nakuha ko nga pala ang ring ni Ahzi para sa akin."may ngiti sa labi na saad ko at tinitignan ang aking kamay kung saan nakasuot ito.

"And as soon as possible I will be Mrs. Damon.” I can't help but smile.

"Good bye, I have a meeting,"my dad said before cutting the call.

Pagtapos no'n ay napatitig ako sa sarili ko sa salamin.

Walang makakalam kung anong totoong nanyari mismo kung si Ahzi ang magsasabi non ay papatayin ko. Walang makakaharang sa mga pinaplano kong maging Mrs. Demon. Kahit anak nila ang pinaka kailangan ko.

Haha.

---------------------------

Third Person Pov

Nakatingin lang si Astray  sa mukha ni Elise mahimbing na natutulog nang hindi sinasadya ay hindi na rin niya matanggal ang mga mata mula rito.

Maganda pala siya.

Siya na nga lang pala ang nagbabantay sa kaniya.

Umalis na ang dilim na iyon at mabuti na rin iyon, dagdag niya sa kaniyang isipan. Hindi rin niya maintindihan ngunit kumukulo ang kaniyang dugo kapag Kasama niya ang lalaking iyon.

Napadako ang mata niya sa labi ng babae, na kulay pink at halatang tuyong-tuyo.

"Hindi nagbabasa ang labi, dapat mabasa ito," aniya sa sarili.

Napamulat na lang si Elise at may naramdaman siyang nakadikit sa kanyang labi.

Hinalikan siya ni Astray.

Malambot ang labi nito. Mistulang lumulutang siya habang inaanking nito ang kaniyang labi. Hindi nila maipaliwanag kung bakit ipinagpatuloy lang nila ito.

Nakapikit pa ang mata nito habang lumalayo ng kaunti, saka dahan-dahang muling binuksan ang mga ito. At nagtama ang kaniyang mga mata na walang balak umiwas kahit Isa.

"Bakit ba ang ganda ng mata mo, Astray? Naiiba sa lahat,At lasang strawberry ang kaniyang mga labi." ani Elise sa kanyang isipan.

Sa kabilang banda, sa labas ng kuwarto kung nasaan sila ay naglalakad na patungo sa kwarto ng kaniyang kapatid nang makita niya ulit ang matandang lalaking tumulong sa kanila.

"Hello po, sir," bati niya ng may paggalang.

"Hello, kamusta na ang ate mo? Okay na ba siya? Ikaw, okay ka lang  ba?" sunod-sunod na tanong ng matanda.

"Okay lang po si ate, nagpapahinga lang, pero bakit ayaw ninyong magpakita sa kanya?" tanong niya, ngunit ngumiti lang ito at tinapik ang kanyang balikat.

"Malalaman mo rin," sabi nito bago umalis.

Hayyy.

Nang makarating sa harap ng pinto ay binuksan na niya ang pinto ng kwarto ng kaniyang ate  ngunit napalaki ang kanyang mga mata sa kanyang nasaksihan.

Naalala niya ang unang halik na natikman niya, na katulad ngayon pero mas malambing ang mga galaw ng kanyang kahalikan. Hindi tulad noon, halos hindi siya makahinga sa gulat.

"Ate!!!" napahiwalay siya mula sa pagkahalik ni Astray dahil sa boses ng kanyang kapatid.

Kakahiya. Napayuko na lang siya. Samantala, ang reaksyon ni Astray ay hindi man lang nagulat dahil may nakakita sa kanila