Don't [H.S.]

⭐4⭐

Προσπάθησα να μην συνεχιστεί η κουβέντα με τον Augustus. Δεν θέλω να μαλώνουμε αλλα πολλές φορές με βγάζει εκτός εαυτού. Αυτά που λέει,αυτά που κανει. Αυτό που την μια λέει άλλο και μετα απο λιγάκι έχει την αντίθετη γνώμη. Πριν δυο μέρες μου έλεγε πως πρεπει να αρχίσω να ενδιαφέρομαι για αγόρια και οτι έφτασε επιτέλους να κάνω κάτι. 18 έφτασα. Αλλά εγώ δεν ξέρω ακόμα. Φοβάμαι. Δεν είναι πως με ενδιαφέρει πολύ. Απλα θέλω όλα να γίνουν με τον κατάλληλο. Όταν πρεπει. Δεν ξέρω γιατί υπάρχει τόση βιασύνη με όλους. Απλα θέλω να βγει απο μονο του και όχι να πιεστω.

***

Περπατησα ως το σπίτι απο την δουλειά. Ενα ζεστό ντουζ απομάκρυνε τα νεύρα σχετικα με τον Augustus απο το μυαλό μου. Αλλά ξαφνικα πάγωσαν στην ιδέα οτι είχα πραγματικά ραντεβού. Δεν ξέρω απο αυτά. Δεν έχω βγει ποτε μου ραντεβού με αγόρι για να είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω πως να φερθω. Τι να πω. Πως να κινηθω. Όλα τόσο άγνωστα. Έχω φρικαρει.

Πέρασε μια ωρα χωρίς μα το καταλάβω. Στεκομουν έτοιμη δίπλα στο παραθυρο του δωματίου μου και κοιτούσα τα αυτοκίνητα να περνούν. Πρόσεξα ενα μαυρο Range Rover να παρκάρει στην άκρη του δρομου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Το άγχος κατέλαβε το μυαλό μου. Οι παλάμες μου ίδρωσαν. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Τα χέρια μου έτρεμαν. Μια ζάλη παραλίγο να με ρίξει κάτω. Τελευταια στιγμη κρατήθηκα απο το χερούλι της πόρτας.

Ο ήχος της πόρτας κατάφερε να με κανει να συνελθω. Συκωθηκα στα πόδια μου και πέρασα την τσάντα μου στον ώμο μου.  Πείρα μια βαθιά ανάσα πριν ανοιξω την πόρτα. Αντοκρισα ενα παιδι με κατσανες μπούκλες να πέφτουν στο πετωπο του. Τα κατα πράσινα ματια του με σκαναραν. Προσπάθησα να κρυψω το ροζ χρωμα που είχαν πάρει τα μάγουλα μου αλλά δεν έπιασε. Αντιθέτως τον εκανα να χαμογελάσει και να αντίκρισε τα λακκακια του. Χαμογελασα και εγώ. Στεκομασταν αρκετή ωρα έτσι. Σκεφτόμουν διάφορα, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκεφτόταν. Με κοιτούσε παράξενα. Μου θυμισε τον Augustus. Δεν ξέρω και εκείνος με κοιτάζει πολλές φορες έτσι και απλα χαμογελάει. Το ίδιο κάνει αυτή την στιγμη ο Harry.

"Θέλεις να φύγουμε ή..." ψιθύρισε.

"Ε-ε ναι. Συγνώμη. Αφαιρεθηκα."

"Ωραία. Πάμε;"

"Που ακριβώς πάμε;"

"Δεν είναι αναγκη να σου πω. Σε λίγο θα δεις έτσι και αλλιως."

"Σωστα."