Don't [H.S.]

⭐16⭐

Ήμουν ζαλισμενη. Μπερδεμένη. Δεν ήξερα τι έπρεπε να σκεφτώ και τι όχι. Δεν μπορώ να βγω μαζί του απόψε. Ο Gus είχε δίκιο. Και εγώ απλά έδωσα την προσοχή μου σε εναν ηλίθιο που θέλει απλα να παίξει μαζί μου και να με πληγώσει. Ηταν λάθος μου απο την αρχή. Το όλο πράγμα ηταν λάθος. Ήμουν μια χαρά. Μονη μου! Με τον κολλητό μου! Χωρίς έρωτες! Μπερδέματα! Φιλιά! Έπρεπε να αρνηθώ μέχρι και την βοήθειά του στον δρόμο. Έπρεπε να σηκωθω μονη μου, και απλα να περπατήσω μακρυά του. Λάθος. Λάθος. Όλο λάθος. Πρέπει να τον αποφυγω. Πρέπει. Πρέπει. Πρέπει.

Κοντεύει 10. Φοράω τις μπιτζαμες μου, και κάθομαι στον καναπέ. Το κινητό μου απαινεργοποιημενο. Η πόρτα κλειδωμένη. Τα παράθυρα κλειστά. Είχα σκοπό να τον αποφυγω μια και καλή. Πείρα τηλέφωνο στην δουλειά και ενημέρωσα πως είμαι άρρωστη, για να μην είμαι αναγκασμένη να βγω απο το σπίτι. Ο Harry χτύπησε ξανά και ξανά το κουδούνι. Απάντηση φυσικά δεν πείρε. Δεν πρόκειται να έρθω σε επαφη μαζί του. Πρέπει να τον αποφυγω πάση θυσία. Νωρίτερα, προσπάθησα να μιλήσω με τον Gus. Δεν απάντησε σε καμια κλήση μου, ούτε στα χίλια μηνύματα που έλαβε. Αλλά δεν τον κατηγορώ. Έχει κάθε λογο να μου είναι θυμωμένος. Αλλά τον αγαπάω. Είναι φίλος μου.

_______________________

Έχουν περάσει δυο εβδομαδες. Μπορεί και πιο πολύ. Δεν με ενδιαφέρει πλεον τι συμβαίνει εξω. Παραιτήθηκα απο το μαγαζί. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να κυκλοφορώ. Θέλω να μείνω μέσα. Να βρω χρόνο για μένα. Τα τηλέφωνα χτυπούν ξανά και ξανά κατά όλη την διάρκεια της ημέρας. Το σηκώνω μονο όταν είναι ο μπαμπάς μου. Ο Gus... Δεν έχει πάρει να δει πώς είμαι. Ο Harry παίρνει ξανά και ξανά. Τις περισσότερες φορές είναι εκείνος. Δεν το έχω σηκώσει καμία φορά απο τις τόσες. Νωρίς το πρωι, βγαινω για να πάω στον φούρνο. Προμήθειες. Σοκολάτες, παστες, πίτες και τα κλασσικά άλλα λιπαρά. Ύστερα, στο περίπτερο. Πατατακια και καραμέλες. Φουλ στην κατάθλιψη. Φυσικά στον μπαμπά μου λέω οτι όλα είναι εντάξει. Νομίζει πως ακόμα δουλεύω και σπουδαζω. Λάθος. Συγγνώμη μπαμπά, αλλά έχω σταματήσει το διάβασμα εδώ και περιπου τέσσερις μήνες. Τα δίδακτρα είναι πολύ ακριβά. Κρίμα. Και μου άρεσε το πανεπιστήμιο. Τον νούμερο ενα πρόβλημα μου είναι ο Augustus. Νούμερο δυο: Ο Harry. Δεν μπορω να λύσω κανένα απο τα δυο. Ο ένας δεν θέλει να μου μιλήσει και εγώ δεν θέλω να μιλήσω στον άλλο. Αλλά το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί αμέσως, είναι το νουμερο τρια μου: Κάθε πρωι που βγαινω για ψώνια, είναι εξω απο το σπίτι ένα ασημένιο τζιπ, και στην θέση του οδηγού κάθεται μια μελαχρινή κοπέλα. Μόλις αγοράζω ότι θέλω, ξεκινάει την μηχανή και φεύγει. Και το άλλο πρωι ξανά εκεί. Στο ίδιο σημείο. Ίδια ωρα. Είναι σαν να έρχεται για να με δει να βγαινω. Πρέπει να μάθω τι γίνεται... Αλλιως θα με τρελάνει. Με καρφώνει με το βλέμμα της και μόλις την κοιτάξω και εγώ χαμογελάει και αποφεύγει την επαφη με τα μάτια. Είναι πολύ όμορφη για να με τρομάζει. Ίσια, κάστανα μαλλια, και όμορφα χαρακτηριστικά στο προσωπο. Δεν φαίνεται να έχει τίποτε κακό επανω της. Τίποτε που μπορεί να σε βλάψει αρκετά.

***

Αρπάζω τα κλειδιά μου και βγαινω απο το σπίτι. Το αυτοκίνητο είναι και σήμερα εξω. Πηγαίνω στο φούρνο, και μετα για καραμέλες. Γυρνοντας, στολίζω το πρόσωπό μου με ενα ψευτικο-αλλα πειστικό- χαμόγελο, και πλησίαζε το αμάξι. Η μουσική απο το εσωτερικό του είναι αρκετά δυνατή, δεν νομίζω να μπορεί να ακούσει τι συμβαίνει εξω απο εκείνο. Ακουμπάω τις σακούλες δίπλα στα πόδια μου και κλείνω λίγο καλυτερα την ζακέτα μου. Με το χερι μου χτυπάω ευγενικά το τζάμι. Εκείνη κλείνει την μουσική και χαμογελάει. Κάνω ενα βημα ίσως καθώς ανοίγει την πόρτα και στέκεται μπροστά μου. Με σκαναρει ολόκληρη και υστερα τα ματια μου. Τα εξετάζει προσεκτικά με τα δικά της.

"Συγγνώμη αν ενοχλώ, μα σε βλέπω καθημερινά εδώ, και μου εχεις κινήσει το ενδιαφέρον. Ψαχνεις κάποιον;" βρήκα το θάρρος να πω.

"Ευγενική και ντροπαλή. Ακριβως όπως σε περιέγραψε." είπε.

"Συγγνώμη;"

"Είσαι η Isabella, σωστά;"

"Bella. Κανείς δεν με λέει έτσι πια."

"Εντάξει τοτε... Λοιπον Bella, να σου συστηθω. Το όνομα μου είναι Elena." δεν το πιστεύω. Η κοπέλα στο κινητό του Harry.