Don't [H.S.]

⭐8⭐

Augustus's Point Of View

Τώρα όλα βγάζουν νόημα. Δεν είχε πει ποτέ τίποτα για αυτό. Ηταν κοκκινισμενη κάθε φορά που μιλούσαμε, ντρεπόταν να ανοιχτεί στο ελάχιστο. Αλλά ποτέ δεν φανταστηκα γιατί. Πίστευα οτι απλα ηταν έτσι ο χαρακτήρας της. Δεν την ήξερα και τόσο καλά οπότε δεν το είχα καταλάβει. Στη συνέχεια όσο περνούσαν τα χρόνια, την είχα ερωτευτεί απίστευτα. Όλο αυτό το κοκκίνισμα το εύρισκα απίστευτα γλυκό. Και δεν έδωσα ποτέ την σημασία που έπρεπε. Μου άρεσε η διάθεση που είχε. Η χροιά της φωνής της όταν μιλούσαμε. Αυτή η αμηχανία που ποτε δεν με ενόχλησε αλλά ουτε μπήκε ως αφορμή για να ξεκίνησε αυτή την συζήτηση. Έπρεπε να συζητηθεί αυτό μια φορά. Μπορεί να ηταν και τώρα αυτή η στιγμή.

"Ξέρεις... Οντως δεν σε Ρώτησα ποτέ..."

"Ναι. Και τι με αυτό;"

"Γιατί δεν μου μιλησες ποτέ;"

"Η-ημουν σίγουρη οτι δεν είχα καμιά ελπίδα..."

"Ναι ε;"

"Ν-ναι. Γιατί όλη η συζήτηση;"

"Τ-τιποτα. Απλα είπα μιας και ανοίχθηκε το θέμα να εξαντλήσουμε κάθε οπτική γωνία."

"Εντάξει. Ο,τι πεις."

Προσπάθησα να μην δώσω δικαιώματα για παραπάνω ερωτήσεις που θα αποκάλυπταν κάτι,δεν είναι κατάλληλη στιγμή. Χρειζετια άλλη προετοιμασία και άλλο σκηνικό, αλλες συνθήκες. Για να μαθει κάτι τέτοιο. Έχω αισθήματα για εκείνη απο την πρωτη γυμνασίου που γνωριστηκαμε. Ήμουν ενα χρονο πιο μεγαλος και απο όσα θυμάμαι αρκετά ηταν πολύ ήρεμη και αθώα. Φοβόταν να ανοιχτεί μαζί μου λόγο της διαφοράς μας. Δεν είχε και πολλές φίλες οποτε μου ηταν πιο ευκολο να την πλησιασω. Εξάλλου με τράβηξε απο την πρωτη μέρα που την είδα. Καστανά λαμπερά μαλλια ως τους ώμους. Ανοιχτα καφέ ματια να σκαναρουν τα πάντα. Με εντόπισε να την κοιτάζω απο την άκρη του διαδρόμου. Κόκκινη σε ολόκληρη. Ηταν απίστευτα όμορφη.