Don't [H.S.]

⭐17⭐

Δεν το πιστεύω. Τι στο διάλο κάνει αυτή εδώ?? Η γκομενα του Harry έχει το θράσος να έρχεται εδώ να μου συστήνεται. Αυτή η πόλη είναι πολυ προχωρημένη τελικά, πιο πολύ απο οτι νόμιζα.
Λάθος μου που πίστεψα οτι μετα απο τις αποτηχοις προσπάθειές του, θα εγκατέλειπε. Λάθος. Λάθος.

"Λοιπόν όπως σου έλεγα είμαι η Elena." μίλησε γλυκά.

"Ναι. Απλά..."

"Isabella, μπορώ να περάσω?"

"Σου είπα, κανείς δεν με λέει έτσι πια." μάλωσα.

"Ο Harry έτσι σε λέει. Και του αρέσει πιο πολύ."

Σωστά, ο Harry.

"Και τι με αυτό? Πρέπει όλοι να κανουν αυτό που λέει ο Harry??"

"Όχι. Αλλά θα ηταν έξυπνο. Δεν θέλω να τον νευριασω. Ουτε εσύ θέλεις."

"Δεν τον φοβάμαι."

"Ακόμα. Τέλος πάντων, μπορω?"

Αναφερόταν στο σπίτι μου.

"Απλα στο λέω, είναι χάλια μέσα."

"Δεν με ενοχλεί. Το δωμάτιο του Harry πολλές φορές είναι σαν να έχει σκάσει βόμβα."

Με έπριξε. Ο Harry το ένα, ο Harry το άλλο. Έλεος. Απλα γνεφω στην φράση της και ξεκλειδωνω την πόρτα μου. Πετάω τις σακούλες πανω στον παγκο της κουζίνας και γεμίζω δύο κούπες, με τσάι. Τοποθετώ την μια μπροστά της, είχε καθίσει ήδη στο τραπέζι της κουζίνας. Καθησα σε ενα σκαμπο αρκετά μετρα μακρυά της, σχεδόν στην αλλη άκρη του δωματίου. Κοιτούσε γύρω το σπίτι. "Εχεις πολύ καλό γούστο." μίλησε. Εγνεψα σαν ευχαριστώ. Δεν την πάω καθόλου την τυπισσα, και την ξέρω μονο πεντε λεπτα. Και δεν την ξέρω. Μόνο το όνομά της.

"Λοιπον? Μπορώ να μάθω τον λόγο της... 'Επίσκεψής' σου?" μιλησα.

"Ο Harry με έστειλε. Ήθελε να είναι σίγουρος οτι είσαι εντάξει. Μου είπε οτι προσπαθεί μέρες να σου μιλήσει. Είχατε κάποιο ραντεβού αν δεν κάνω λάθος..."

"Και... Εσύ είσαι εντάξει με αυτό?"

"Γιατί να μην είμαι? Φαίνεσαι πολύ καλή κοπέλα!" γέλασε.

Αααα το χαίρεται κιόλας! Τι προχω είναι αυτό εδώ ρε?! Να μοιράζεται το αγόρι της? Λυπάμαι αλλά εγώ δεν είμαι τόσο άνετη!

"Μάλιστα..."

"Χαχα!!" γέλασε δυνατά.

"Τι?" νευριασα. Ή μάλλον όχι. Τώρα εφτασα στα όριά μου!

"Ν-νομιζεις πως είμαι η κοπελα του?" ρώτησε γελώντας. Εγνεψα. "Τότε θα πρέπει να σου ξανά συστηθω. Elena Styles." τα ματια μου πλατηναν και τα χείλη μου χωρίστηκαν. "Είμαι η αδελφή του Harry. Απο διαφορετική μητέρα βέβαια. Αλλά δεν έχει σημασία πια. Λοιπον? Πες κάτι!!" είχα μείνει αφωνη.

"Δ-δεν... Δεν ξέρω τι να πω... Χαίρω πολύ...?"

"Ναι! Στο κάτω κάτω εγώ φταιω για... Αυτήν την κατάστασή..." είπε κοιτώντας το σπίτι.

"Όχι όχι δεν..."

"Μεταξύ μας είμαστε!" μου έκλεισε το μάτι. "Την έχεις πατήσει άσχημα με τον αδελφό μου έτσι? Λογικό..." είπε και ενα σατανικό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της.

"Δεν είναι μονο αυτό... Έχω και κάποια άλλα θεματακια..."

"Τέλος πάντων. Μου ζήτησε να σου εξηγήσω για την παρεξήγηση. Εκείνος είναι εκτός πολης για λίγο."

"Ο λογος? Αν επιτρέπεται..."

"Η μητέρα του είχε ενα ατύχημα. Όχι κάτι σοβαρό απλα ήθελε να παει να την δει. Εσένα η μητέρα σου?" κουνισα αρνητικά το κεφάλι μου. "Λυπάμαι..." είπε σχεδόν απο μέσα της.

"Δεν πειράζει. Παει καιρός."

"Ο.. Μπαμπάς σου?"

"Μια χαρά. Ευτυχώς. Νομίζει οτι σπουδαζω. Ενω είμαι εδώ και κλαίω. Σκόπευα να του πω οτι σταμάτησα τα μαθήματα και μαζεύω τώρα λεφτά για να ξεκινησω μερικά σεμινάρια για μια δουλειά σε άλλη πόλη. Έχω μέσο, αλλά χρειάζομαι μερικά πραγματακια ακόμα να ξέρω... Μονο που τώρα παει και η δουλεια και να δω τι θα κάνω..."

"Ξέρεις ο Harry και εγώ...-"

"Elena, δεν θέλω να φορτωθω στο Harry αλλά ουτε και σε εσένα." την διέκοψα.

"Οκαυ. Όπως θέλεις..."

"Μην πεις τίποτα στον Harry σε παρακαλώ..."

"Εντάξει. Αλλά νομιζω πρέπει να του τηλεφωνήσεις..."

"....." ψάχνω για το κινητό μου. Κοιτάζω γύρω μου και τοτε θυμάμαι οτι βρίσκεται κάτω απο κάτι σακουλάκια με πατατακια στο σαλόνι. Τρέχω και το παίρνω στο χερι μου. Βρίσκω τον αριθμο του και παίρνω. "Harry εσύ?" ακούω την έντονη βρετανική προφορά του μετα απο μέρες. Μου είχε λείψει. "Εδώ Isabella."

Συνεχίζεται....