Don't [H.S.]

⭐26⭐

Harry's POV

Πέρασε μια εβδομάδα. Μια εβδομάδα. Χωρίς να της μιλήσω. Μου λείπουν τα μάτια της. Αυτά τα καστανά, πανέμορφα μάτια, που λάμπουν όταν είναι χαρούμενη. Που μπορουσα να τα κοιταζω ώρες. Μου λείπει η αίσθηση των μαλλιών της στις άκρες των δαχτύλων μου. Μου λείπει το χαμόγελό της. Αυτά τα ρόδο κόκκινα χείλη που θα ήθελα τόσο πολύ να τα είχα δικά μου. Α ναι. Σωστά. Τα είχα. Για μια μέρα. Και μετά τα σκατωσα. Σαν σωστός μαλάκας που είμαι. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι καλά. Πηγαίνει και επισκέπτεται τον Augustus στην δουλειά κάθε μεσημέρι. Και μετά πάνε για φαγητό στο αγαπημένο της μαγαζί. Που είναι και το δικό μου αγαπημένο. Αλλά εγώ δεν παταω εκεί πια. Φοβάμαι μήπως πέσουμε ο ένας πανω στον άλλο ή κάτι τέτοιο και μιλήσω άσχημα. Δεν το θέλω. Δεν θέλω να είμαι απότομος. Αλλά δεν μπορω αλλιώς. Δεν έχω αλλη επιλογή. Δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι πόσο μου έχει στοιχίσει όλο αυτό. Έχω χασει τον εαυτό μου. Δεν είμαι πια ο ίδιος. Δεν βγαίνω. Είμαι μέσα. Μόνιμα. Χθες βράδυ καθόμουν στο μπαλκόνι. Είδα το αυτοκίνητό της να παρκάρει στο πάρκινγκ. Πανικοβληθηκα. Έτρεξα μέσα και κλείδωσα την μπαλκονόπορτα. Ήθελα να την δω. Αλλά το σωμα μου αντέδρασε απο μονο του. Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ την πιθανότητα να της μιλήσω. Απλα ετρεξα.