Don't [H.S.]

⭐38⭐

Κοίταξα λίγο πιο μακριά. "Τα σημάδια συνεχίζονται..." ψιθύρισα. Προχωρισα λίγο πιο μπροστά μέχρι που εφτασα στον τοίχο. "Δεν φαίνεται να έχει κάτι..." ψιθύρισε ο Louis. Σηκώθηκα όρθια και ακουμπησα μαλακά το πρόσωπό μου στον τοίχο. Το κομμάτι του που είχα μπροστά μου, ήταν καλυμμένο με ξύλο. "Isabella τι-" είπε ο Niall πριν τον διακοψω. "Σσσς! Ακούστε. Εδώ ακούγεται κούφιο..." τους κοίταξα. Τα μάτια όλων τους ήταν ορθανοιχτα. Ο Harry ήρθε προς το μέρος μου και  σταθηκε δίπλα μου. "Φαίνεται σαν... Να ανοίγει..." ψιθυρισα και τοποθέτησα την παλάμη μου στην ξύλινη επιφάνεια. Ο Harry έσπρωξε το ξύλο προς τα μέσα και στο πλάι. Τα ματια μου πλάτυναν και γύρισα να τον κοιτάξω. "Είναι άνοιγμα...!" Μίλησα ενθουσιασμένη.

Σήκωσα το φακό λίγο πιο ψηλά. Αντίκρισα σημάδια στο τοίχο... Όχι πολύ παλιά. Κοίταξα μπερδεμένη τον Harry. "Φαίνεται σαν να συνεχίζεται..." μιλησα σιγανα. Εκείνος εγνεψε, και σταθηκε μπροστά μου. "Louis." ψιθύρισε και άπλωσε το χερι του προς το μέρος μου. Αμέσως ο Louis το έδωσε το σίδερο, που ειχαμε χρησιμοποιήσει για την πόρτα νωρίτερα. "Μείνε πίσω μου, οκευ?" απευθύνθηκε σε μένα λίγο αργότερα. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, και εκείνος κοίταξε παλι μπροστά. Προχωρούσαμε ο ένας μπροστά στον άλλο, την στιγμή που ακούστηκε ενα τρίξιμο. Όλοι πεταχτηκαμε προς το μέρος που ακούστηκε ο θόρυβος.

"Βρε, βρε βρε... Κοίτα ποίοι ήρθαν...!" μίλησε με ειρωνία.

"Ian, είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε." μίλησε ήσυχα ο Niall.

"Ναι, είδαμε και την τελευταία φορά. Κατέληξα εδώ εξαιτίας σας!" φώναξε.

"Αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Έλα, πρέπει να σε πάρουμε απο εδώ." είπε ήρεμα ο Harry και πήγε προς το μέρος του. Έσπασε τις αλυσίδες με το σίδερο και τον βοήθησε να σηκωθεί όρθιος. Έριξε μια γρήγορη ματιά σε ολους μας. "Αγόρια, ξανά συναντιομαστε!" χαμογέλασε ειρωνικά. "Elena... Είσαι ζωντανή! Ουαου!" γέλασε δυνατά. "Και ποια έχουμε εδώ..." γύρισε σε εμένα. "Πρέπει να είσαι η Isabella! Ο αδελφός μου έβριζε τον γλυκό σου που πήγε και... Τέλος πάντων!" πρόσεξα πίσω του τον Harry. Τα μάτια του είχαν πάρει ενα πιο έντονο χρώμα, και η αναπνοή του βάραινε όλο και περισσότερο. "Λοιπόν, τρια χρόνια μετά, στην θέση της αγαπητής Spencer, έχουμε την Isabella!!" είπε χαρούμενος, και με πλησίασε. "Περίμενε, δεν θα έπρεπε να είναι στο αμάξι? Με τον Liam? Να την προσέχει? Δεν είναι επικίνδυνο να είναι εδώ? Αλλά μπορεί να μην σε νοιάζει όσο η Spencer... Μπορεί να μην έχει σημασία. Ε Harry?" γύρισε στο μέρος του με ενα σατανικό χαμόγελο. Πριν προλάβει να το μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο, ο Harry μου έριξε μια γρήγορη ματιά, και το επόμενο δευτερόλεπτο, έριξε μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι του Ian. "Φίλε..." είπε ο Louis. Τα ματια μου ήταν θολά απο τα δάκρυα που ηδη έτρεχαν. Δεν ξέρει τι συνέβη τοτε... Και ενω είχε επιλογή, με άφησε να έρθω μαζί τιυ μέσα... Ενω του είπα πως δεν μπορούσα.... "Εγώ φεύγω..." ψιθυριστά μέσα στα δάκρυα μου και έτρεξα έξω. Η Elena έτρεξε απο πίσω μου, μέχρι που βγήκα εξω. Ακούμπησα το καπό του αυτοκινήτου, και ξέσπασα σε λυγμούς. Εκείνη αμέσως τύλιξε τα χέρια της γύρω μου, κάνοντας με μια σφιχτή αγκαλιά. "Σσσς..." μου ψιθύρισε.