Don't [H.S.]

⭐18⭐

"Λοιπόν... Ξέρω ότι λογικά δεν θα θέλεις να με ακούσεις μετά από όλα όσα έκανα." λέω και γελαω.

"Δεν κατάλαβα τι έκανα λάθος." η φωνή του σοβαρή.

"Τίποτα. Τίποτα ειλικρινά. Εγώ. Μόνο εγώ έφταιξα, και λυπάμαι πολύ γι αυτό."

"Ας είναι."

"Είμαι... Με την Elena. Μου... Εξήγησε."

"Χαίρομαι που τελικά άφησες κάποιον να σου μιλήσει. Αν ήμουν εγώ, μπορεί να είχα φάει και μερικά χαστούκια, έτσι?"

"Όχι. Σίγουρα όχι."

"Κρίμα τότε γιατί θα ήθελα να δω το πρόσωπό σου τώρα. Που απωλογισαι. Είσαι πολύ γλυκιά εκείνες τις φορές."

"Σε ευχαριστώ."

"Λοιπόν, έχω να αντιμετωπισω έναν απίστευτα ενοχλητικό πονοκέφαλο, οπότε θα το εκτιμούσα αν μιλούσαμε κάποια αλλη στιγμή."

"Ναι. Σίγουρα ναι."

"Θα έχω γυρησει έως αύριο."

"Τέλεια. Τι ωρα?"

"Λογικά 7. Ίσως και αργότερα."

"Στις 8. Σπίτι μου για ταινία."

"Θα είμαι εκεί. Αντίο Isabella."

"Αντίο Harry."Έκλεισα το τηλέφωνο και χαμογελασα στην Elena. Το άφησα μπροστά μου και ήπια λίγο απο το τσάι μου.

"Λοιπον?" μίλησε με ενα έντονα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό της.

"Τι λοιπόν? Απλά θα έρθει εδώ. Για ταινία." τα κόκκινα μάγουλα μου με πρόδωσαν.

"Θέλεις να τον γνωρίσεις?"

"Τι θες να πεις με αυτό?"

"Θέλω να πω... Νοιάζεσαι? Θέλεις να τον μάθεις? Ξέρεις... Τις συνήθειές του... Αυτά που του αρέσουν...?"

"Δεν ξέρω... Θέλω να πω, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Δεν εκανα τόση παρέα με αγόρια στο σχολείο, και ουτε στην δουλειά. Μόνο με τον Gus..."

"Gus?"

"Είναι ο καλύτερος μου φίλος... Ή μάλλον ήταν."

"Λυπάμαι."

"Ναι. Πρεπει να το λύσω αυτό καποτε. Απλα δεν ξέρω πότε. "

"Έρωτας ε?"

"Εγώ πριν μερικά χρόνια, εκείνος τώρα. Έπρεπε να συγχρωνιστουμε. Δεν πειράζει."

"Το έχω πάθει. Είναι δυσκολη φάση."

"Είναι. Όντως. Τέλος πάντων. Πες μου για σένα."

"Μμμμμ.... Δεν ξέρω. Μπαλέτο. Μουσική. Φίλοι. Τίποτα το ενδιαφέρον."

"Είναι, και πολύ μαλιστα!!" φώναξα.

"Εσύ?"

"Εγώ... Κολύμβηση μέχρι τα 12. Water Polo μέχρι τα 13. Aikido για μερικούς μηνες. Και τώρα ακόμα το ψάχνω."

"Δεν σου άρεσε ποτέ ο χορός?"

"Ναι. Πολύ. Μονο που είμαι τελείως άριθμη!" τελούσα δυνατά πριν το καταλάβω."

"Λοιπον... Η σχολή μου είναι καλη..."

"Δεν δεν νομιζω εγώ να..."

"Ω, έλα τώρα!"

"Κάποια στιγμη... Ίσως."

"Τέλεια!"

"Αχαα..." κοιτούσαν χαμογελαστή. Περίμενα πολύ για αύριο. Δεν αντεχα. Ήθελα απλα μα δω τα ματια του. Αυτά τα υπέροχα... Πράσινα ματια. Απο εκείνη τη μέρα που έκλαιγα... Σταθηκε δίπλα μου, με έκανε να νιώσω καλυτερα. Εξαφάνισε όλες μου τις ανησυχίες για τον Augustus. Εστω και για λίγο με έκανε να μην σκέφτομαι τίποτα. Το μυαλό μου είχε αδειάσει. Δεν μπρορυσα να κάνω τίποτα άλλο παρα να χαθω στα ματια του. Η αίσθηση των χειλιών του πανω στα δικά μου... Με κανει ακόμα να ανατριχιασω. Και τώρα η απόσταση δεν βοηθάει. Τον ήθελα εδώ. Να τον μάθω. Όπως λέει και η Elena. Να τον γνωρίσω. Δεν μπορω να ξέρω απο αυτά που ακούω. Είναι κάτι που σίγουρα δεν θέλω να πιστέψω. Δεν ασχολήθηκε μαζί μου όπως με τις αλλες. Απλα θα με είχε παρατήσει. Αρνήθηκα να βγω μαζί του οποτε θα προχωρούσε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το έκανε. Δεν φέρθηκε όπως φέρεται συνήθως. Όπως μου έχουν πει οτι φέρεται τουλαχιστον. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα πιστέψω. Δεν θέλω. Όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι οτι μπορεί να θέλει να παίξει και μαζί μου.

"Elena, μπορώ να σε ρωτησω κάτι?" ψιθυριζω.

"Φυσικά."

"Τι ξέρεις για τις ερωτικές σχέσεις του Harry?"

"Τι θέλεις να πεις?"

"Έχω ακούσει πολλά για τον αδελφό σου. Όχι τα καλύτερα. Ειδικα για τις σχέσεις του.... Με τις γυναίκες. Έχει την χειρότερη φήμη και με μπερδεύει το γεγονός οτι ασχολείται μαζί μου πανω απο μια εβδομαδα... Απο όσο ξέρω δεν το κανει ποτέ αυτό."

"Ο αδελφός μου δεν ηταν καλά μια περίοδο της ζωής του. Δεν μπορω να σου οω λεπτομέρειες θα με σκοτώσει. Αλλά όντως δεν είχε σωστές σχέσεις. Ήλπιζα πως μετα απο λίγο θα άλλαζε. Θα δείξει."

"Δεν με βοηθάς..."

"Παντα πίστευα οτι κάποια απο τις τόσες κοπέλες που έχει γνωρίσει θα τον κανει να ενδιαφερθεί πραγματικά. Δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο ποτέ. Αλλά δεν ξέρω. Μπορω να σου απαντήσω. Να σου πω αυτό που θέλεις να ακούσεις. Απλα όχι ακόμα..."

"Θα είναι ψέμα αν πω οτι κατάλαβα."

"Είναι εντάξει."