Don't [H.S.]

⭐22⭐

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Προσπερνώ τον Louis, που βρίσκεται στην υποδοχή, και βρίσκομαι στον κήπο. Πρώτη σκέψη είναι να κρυφτω πίσω απο κάποιο δέντρο ή αμάξι. Αλλά υστερα αντιλαμβάνομαι το ποσο δυνατά ακούγονται οι λυγμοι μου, οποτε θα είναι πολύ εύκολο για τον Harry να με βρει. Τρέχω προς τον δρόμο, και περναω απέναντι. Απομακρυνομαι μέσα στο πάρκο, νομίζοντας ότι με έχει χάσει. Ακουμπάω σε ενα δέντρο με χοντρό κορμό. Μαζεύω τα γόνατά μου στον θώρακα μου και πετάω τα παπούτσια μου μερικά μέτρα μακρυά. Το πόδια μου ποτίζονται απο τα καυτά δάκρυά μου, καθώς δεν μπορώ να το σταματήσω. Ξαφνικά βλέπω τον Harry να εμφανίζεται πίσω απο τα δέντρα. Σηκώνωμαι, και προσπαθώ να τρέξω. Δεν φτάνω στην άκρη του δάσους, και νιώθω την χαρακτική λαβή του γύρω απο τον καρπό μου.

"Άφησε με!" φωνάζω.

"Bells απλά άφησέ με να σου εξηγήσω!"

"Όχι. Δεν θέλω τίποτα. Απλα άφησε με!!"

"Μόνο να μιλήσουμε. Μην τρέξεις."

"Με πονάς." λέω τόσο σιγά που αμφιβάλλω αν το άκουσε. Τον κοιτάζω μες τα κλάματα, στα ματια του φαίνεται η ανησυχία και ο φόβος. Στα δικά μου... Μόνο πόνος. Αμέσως αφήνει το χέρι μου και κάνω δυο βήματα πίσω. Τρέμω. Όχι πάλι. Σε παρακαλώ όχι.

"Ελα εδώ." ψιθυρίζει και με τραβάει προς το μέρος του. Πριν το καταλάβω βρέθηκα στο στήθος του να κλαίω.  Εκείνος είχε τα χέρια του γύρω μου, και με τις άκρες των δακτύλων του χαϊδευε τις άκρες των μαλλιών μου. Εγώ δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά να κλάψω. "Σε παρακαλώ σταμάτα να κλαις. Δεν το αντέχω αυτό." λέει και αμέσως τραβιέμαι.

"Αααα μπράβο, δηλαδή εγώ πρεπει να το αντεξω αυτό??? Harry αν για να είμαι μαζί σου είμαι υποχρεωμένη να σε μοιραζομαι, να μου λείπει!!" φωνάζω.

"Δεν παει έτσι." γελάει.

"Που είναι το αστείο??"

"Bells, αν θέλεις να είσαι μαζί μου, θα είσαι."

"Ναι ναι ξέρω θα κάνω αυτό που θέλεις και μετα θα είμαι μονη μου ν κλαίω που σε εμπιστεύτηκα. Τι? Τι ειπες??"

"Λέω αν θέλεις να είσαι μαζί μου δεν θα σε εμποδισω."

"Και η Eve?"

"Μου την έπεσε... Δεν πρόλαβα να τραβηχτω. Μπήκες μέσα, και..."

"Harry. Harry. Harry. Harry. Harry. Harry."

"Bella! Ηρεμία!!"

"Συγγνώμη.... Νόμιζα πως... Συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη..."

"Είναι εντάξει. Πάλι καλά που είσαι εδώ, και δεν μου έφυγες." γελαμε και οι δυο και με παιρνει αγκαλιά. Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα. Αποφασιζω να τραβηχτω.  Στέκομαι απέναντί του και σκουπίζω τα δάκρυα απο το πρόσωπό μου. Μου χαμογελάει, και σταυρώνει τα χέρια του στο θώρακά του.

"Θέλω να πάω σπίτι." ψιθυριζω. Γνέφει και μου κανει νόημα να τον ακολουθησω προς το αμάξι.

ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΌΣΟ ΜΙΚΡΌ ΠΑΡΤ, ΘΑ ΒΓΆΛΩ ΕΠΌΜΕΝΟ ΌΣΟ ΠΙΟ ΓΡΉΓΟΡΑ ΜΠΟΡΏ