Don't [H.S.]

*14*

"Σε παρακαλώ... Δεν μπορούμε να είμαστε όπως παλιά;" ψιθύρισα.

"Όχι Bella. Τέρμα."είπε σχεδόν από μέσα του και βγήκε με γρήγορο βήμα από το σπίτι.

Προσπάθησα να τον σταματήσω φωνάζοντας το όνομά του, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Έτρεξα, αλλά και πάλι τίποτε. Το πείρα απόφαση, και γύρησα μέσα. Έπεσα με το πρόσωπο στον καναπέ, και τα δάκρυα μου πότισαν τα μαξιλάρια. Δεν ήθελα να γίνει ποτέ αυτό. Δεν έπρεπε να γίνει. Το λάθος είναι δικό μου. Δεν έπρεπε ποτέ να του έχω πεί αυτά που αισθανόμουν τότε. Δεν είχε κανένα νόημα. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά πιά. O Augustus είναι απλά φίλος μου. Κολλητός μου. Δεν μπορώ πιά να τον δω αλλιώς. Αλλά και από την άλλη... Είναι και ο Harry. Τόσο καιρό ήθελα να τον γνωρίσω. Έχω ακούσει αρκετά γι αυτόν. Περισσότερο κακά, από τα κορίτσια που έχουν βγεί μαζί του στον παρελθόν. Δεν είναι ο τύπος μου. Βγαίνει με κάποια μόνο και μόνο για το κρεβάτι. Και μετά από δύο μέρες την βαριέται. Έτσι, βγαίνει για ποτά κάθε δεύτερο βράδυ, και γυριζει σπίτι του και με άλλη. Αυτό είναι που φοβάμαι σε εκείνον. Δεν έχω νιώσει κάτι δυνατό σχεδόν ποτέ. Και αν νιώσω τώρα είμαι σίγουρη ότι δεν θα βγει σε καλό. Δεν είναι για εμένα αυτός. Αλλά αν το δω έτσι, ποιός είναι για εμένα; Δεν μπορώ να κρύνω τον άλλο με βάση τον δικό μου χαρακτήρα και αυτά που έχω ακούσει από άλλους... Άλλες αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

__________________________________

Νιώθω ένα θερμό χέρι να βρίσκεται στην επιφάνεια της πλάτης μου. Μακρυά δάχτυλα φτάνουν ως τις άκρες των μαλλιών μου και τις χαϊδεύουν.  Ύστερα ανεβαίνουν πορς τις μπούκλες μου, ώσπου ωθώ το σώμα μου προς τα πάνω, με κλειστά μάτια. Ελπίζοντας να μην είναι ο Harry. Αν με έβλεπε σε τέτοια κατάσταση θα γινόμουν ρεζίλι. Κόκκινα μάτια από το κλάμα, πρισμένα. Μπογιά να τρέχει στα μάγουλά μου. Η ανάσα μου γρήγορη. Κουρασμένη. Ένα απώλυτο χάλι. Αν με έβλεπε έτσι δεν θα τολμούσα να εμφανιστώ ξανά μπροστά του ούτε τυχαία. Ακουμπάω την πλάτη μου στο πίσω μέρος του καναπέ και με τόλμη ανοίγω τα μάτια μου. "Σκατά!" είπα από μέσα μου. Ο Harry καθόταν στην άκρη του καναπέ και με κοιτούσε τρομαγμένος. Είχε ένα περίεργο συναίσθημα στο πρόσωπό του. Σαν... Σαν να ένιωθε ένοχος για κάτι. Ακούμπησα γρήγορα τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και τον κοιτούσα μέσα από τα δάχτυλά μου.

"Σε παρακαλώ, μην με κοιτάς. Δείχνω απαίσια..." ψιθύρισα.