Don't [H.S.]

*25*

Σηκώθηκα στα πόδια μου και έκλεισα το κουτάκι που κρατούσα στα χέρια μου. Ένιωθα το βλέμμα μου κενό, σαν από την έκπληξη να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Περπάτησα μηχανικά έως την πόρτα μου, και άφησα το κουτάκι πάνω στο τραπεζάκι για τα κλειδιά. «Bells... Είσαι εντάξει?» άκουσα τον Gus να μιλάει από πίσω μου. Γύρισα προς το μέρος του και έγνεψα. Πήγα προς τον καναπέ και χύθηκα πάνω του σαν λιωμένο παγάκι. Χωρίς να κοιτάζω κάτι συγκεκριμένο, πρόσεξα με την άκρη του ματιού μου τον Augustus να μπαίνει μέσα. Έκλεισε την πόρτα χωρίς πολλούς θορύβους και με πλησίασε με αργό βήμα. Κάθισε μαλακά δίπλα μου, και πέρασε το χέρι του γύρω από την πλάτη του καναπέ. Ήρθε πιο κοντά μου και μου χάιδευε τα μαλλιά πριν το καταλάβω. Ήμουν παγωμένη στην θέση μου. Καμία αντίδραση στο σώμα μου. Όλες οι κινήσεις του ήταν μάταιες. Το σώμα μου δεν είχε κανένα ερέθισμα. Ένιωσα τον καναπέ να φουσκώνει. Σηκώθηκε και πήγε προς την πόρτα. Την άνοιξε και βγήκε έξω. Άκουσα να μετακινεί τις κούτες του διαδρόμου. Πέρασαν μερικά λεπτά όταν ακούστηκαν βήματα στο πάτωμα εκτός σπιτιού. Πρόσεξα τον Augustus να μπαίνει ξανά μέσα, και να κάνει το σώμα του στην άκρη. Άνοιξε λίγο περισσότερο την πόρτα και αμέσως τα μάτια μου αντίκρισαν τα πράσινα δικά του. Πετάχτηκα από την θέση μου και βρέθηκα όρθια. Τα μάτια μου είχαν πλατύνει και τα χείλη μου είχαν χωριστεί. Άκουσα τον Augustus να ξεροβήχει. Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα με τα δικά του. Σαν να είχα να τον δω αιώνες. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω παρά να μείνω εκεί. «Νομίζω ότι βρίσκεται σε σοκ... Προσπάθησα να την κουνήσω αλλά δεν αντιδρά... Αν δοκίμαζες εσύ... Δεν ξέρω...» μίλησε ο Augustus. Είδα απλά τον Harry να γνέφει. Με πλησίασε γρήγορα και τοποθέτησε τα χέρια του στους ώμους μου. Με γύρισε στο πλάι, με το πρόσωπό μου να κοιτάει το δικό του. Κούνησε την παλάμη του μπροστά στο πρόσωπό μου με απόσταση από την μια μεριά στην άλλη. «Bella... Με ακούς?» ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. «Augustus δεν νομίζω να επικοινωνεί...» κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και απομακρύνθηκα από το κράτημά του. Περπάτησα ως το τραπεζάκι των κλειδιών, και πείρα στα χέρια μου το κόκκινο κουτάκι. «Harry... Harry συγγνώμη.» δεν ήξερα τι να πω. Το μόνο που έπρεπε ήταν αυτό. Δεν ήξερα τι άλλο ήταν κατάλληλο.

«Είναι... Κάπως... Εντάξει.» ψιθύρισε.

«Όχι. Δεν είναι.»

«Απλά θα σου το έδινα έτσι και αλλιώς. Και μιας και είναι τα γενέθλιά σου... Ήσουν με τον Augustus και είπα να μην ενοχλήσω. Απλά το άφησα έξω από την πόρτα.»

«Και απλά εγώ φρίκαρα.»

«Δεν το ήθελα.»

«Ναι.»

«Μήπως εγώ να φεύγω?» ακούω τον Gus να ψιθυρίζει.

«Gus δεν...»

«Όχι απλά να σας αφήσω δεν...»

«Augustus δεν χρειάζεται. Ήρθα απλά να δω αν είναι καλά.» πηγαίνει προς την πόρτα και κρατάει το πόμολο. «Αντίο.» έκλεισε την πόρτα πίσω του.

VOTES & COMMENTS!!