VURGUN

11. Bölüm

Oylarınızı unutmayın lütfen aşklarım çok önemli..

Keyifli okumalar...

"Abime bunu yapmamışsındır değil mi Ayliz." Sesim titremişti. Gözlerim hala Güneş'teydi.

Gözümden bir damla yaş aktığında ayağa kalktım.

Ayliz sessiz kalmıştı.

Güneş abimin kızıydı.

Benim yeğenimdi.

Hızlıca yerimden kalktığımda sandalyem arkaya doğru devrilmişti.

"Anne." Güneş korkmuştu sanırım. Kimseye bakmadan hırsla evin içine girip Çiçeğin uyuduğu salona geçtim.

Eğilip yanağından öptüğümde kıpırdandı. Sinirimden yerimde duramayıp salondan tekrar çıktığımda Cihangir'i bulmaya çalıştım.

"Deniz.!" Ayliz arkamdan geliyordu.

Onu takmadan daha demin Cihangirlerin indiği merdivenlerden evin alt katına inmeye başladım. Evleri çok büyüktü.

"Cihangir." Bir kaç odanın kapısına vurarak yürüyordum.

"Deniz bir dur konuşalım sakince beni dinle önce." Ayliz'i takmadan kapılara vurmaya devam ettim.

Sonunda arkamdan onun sesini duyunca hemen yanına doğru yürümeye başladım.

"Evlenmiyoruz seninle anladın mı.!" Elimle göğüsüne vurdum.

"Siz mümkünse bir daha karşıma çıkmayın.!" Sesim yüksekti.

Cihangir'in arkasından Saffet bey çıkınca sustum.

"Noluyor burada.!" Dedi sert sesiyle.

"Bir şey yok dede hallediyoruz." Ayliz konuşmuştu.

"Hallediyor olsan bu kız hala bağırıyor olmazdı Ayliz." Saffet bey bana baktığında bakışlarımı kaçırdım.

"Ne oldu Deniz." Sesi sert ya da sinirli çıkmamıştı.

"Bir şey yok Saffet bey özür dilerim bağırdığım için." Dediğimde Ayliz'e döndü.

"Ne yaptınız.?" Diye bu sefer de ona sordu. Benim değil onların ne yaptığını sormuştu.

"Dede..Güneş'i...Güneş'i öğrendi." Sıla konuşmuştu. Ne ara gelmişti.

Saffet bey bana tekrar baktığında dolu gözlerimi ben de ona çıkarttım.

Bakışlarında ilk defa kin yoktu.

"Abinle konuşmadan Ayliz'e ya da diğerlerine kızma." Ayliz'e bakıp tekrar konuştu. "Abin benim torunumu hamileyken bırakıp gitti..tabi ki hamile olduğunu bilmiyordu ama dediğim gibi abin gitmişti çoktan." Başımı yere eğdim.

Utanıyordum onlardan.

"Ben gitsem iyi olacak." Saffet beyin yanından geçecekken kolumdan tuttu.

"Bugün misafirimiz olacakmışsın kal."

Bir şey demedim.

Kolumu hala bırakmamıştı. Sanırım cevap bekliyordu. Gözlerimi tekrar Saffet beye çıkarttığımda başımı salladım.

"Cihangir sen Deniz'le konuş sonra yanıma gel." Çıktığı odaya geri girdiğinde kimseden çıt çıkmıyordu.

"Sizden nefret ediyorum." Dedim ağlayan sesimle. Şu an kendimi çok yalnız hissediyordum. Tanımadığım ve beni sevmeyen insanların arasında çok rahatsızdım.