Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ Deniz Bolat
Kolumu Cihangir'den ayırmaya çalıştım ama izin vermedi. Tutuşu sıkılaştı ve bana döndü.
Şaşırmıştı.
Tek o değil.
Üçüde şaşırmıştı.
Abim arkasını dönmüş sağa sola yürürken zihnimde sadece yanan arabada kriz geçirerek kurtarılmayı beklediğim anlar dönüp duruyordu.
Travmam.
Travmamdı bu olay. Hem de öz abim tarafından bile isteye bana bırakılan bir travma..
*********
"Gözüm görmesin seni Cesur.!" Cihangir yüksek sesle bağırdığında hala başımı eğmiş ayaklarıma bakıyordum.
"Deniz, tamam ileri gittim gel konuşalım bebeğim özür dilerim ile.." Koluma dokuncağı eline tüm gücümle vurduğumda bir iki adım geriye gitmişti.
"İçeri geçelim Deniz." Sıla'da Cihangirin yanında durmuş konuşuyordu.
Kimseye bir şey demeden yere düşen bebeği alarak Saffet beyin yanından hızlıca geçip içeriye girdim.
Merdivenlerden nasıl çıktığımı bilmeden odama girip kapının arkasına yavaş yavaş çöktüm.
Bacaklarımı kırıp sırtımı kapıya yasladığımda başımı da hemen dizimin üstüne koydum.
Ellerim titriyordu.
Araba
Kriz
Patlama.
Yağız beni ölüme terk etmişti ve abim gelmeseydi patlayan arabanın içinde olacaktım. Kemerim sıkışmıştı. Yağız yardım çağırmak yerine yanan arabadan uzağa gitmişti. Beni içinde bırakarak.
Kollarımı bedenime sardığında kapım sertçe tıklatıldı ama ses vermedim.
"Deniz." Cihangirin sesiyle gözlerimden akmak için bekleyen yaşlar yavaş yavaş yüzüme yayılmaya başlamıştı bile.
Kapı açıldığında arkasında olduğumu anlayan Cihangir yavaş yavaş ittiriyordu.
Bende ileriye doğru kayıyordum.
Kendine geçecek kadar yer açıp bir kaç saniye sonra o da benim gibi dizlerini kırarak yanıma oturmuştu.
Koluma dokunup bir elimi bacaklarımdan koparttığında elimi avucunun içine almasıyla şaşırsam da başımı dizlerimden kaldırmadım.
