VURGUN

32. BÖLÜM

İyi okumalar...

"Cihangir ben gitmek istiyorum...bugün abimde kalacağım."

Ayağa kalktığımda kaşlarını çatmış bir halde bana bakıyordu.

Olduğu yerden hala kalkmamıştı.

Gözlerindeki ifadeyle ağlamak istedim. Kırılmıştı.

Bana hevesle yemek hazırlayacak olan adama gitmek istiyorum dediğim için kırılmıştı ve gözlerinde görebiliyordum.

*******************

"Bu halde göndermem...odaya çık." Dedi bana bakmayarak.

"Gideceğim konuşuruz sonra." Mutfak kapısından çıktıktan sonra arkamdan bağırdığını duyuyordum.

"Deniz.!"

Kapı sertçe açılıp arka duvara çarptığında merdivenlerdeydim.

O bana yetişmeden hızlı bir şekilde çıktığımda arkamdan geliyordu.

"Noluyor bir anda.! Bir şey mi yaptım.?" Suçu hemen kendisinde bulmasıyla gözlerimi kapattım ve titreyen dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Hayır sadece bugün abimde kalmak istiyorum..sıkıldım." Onun adımları dururken ben merdivenlerden çıkmaya devam ettim.

Odanın kapısını kapatıp çıkarken bizim odamıza geçmiştim.

Artık biraz daha sakindim. Gözyaşlarımı silerken odaya girdim ve tahmin ettiğim gibi boştu.

Sadece yatağın yanındaki telefonumu aldım ve çıktım. Merdivenlerin başına geldiğimde Cihangirin hala bıraktığım yerde oturmasıyla dudaklarımı tekrar birbirine bastırdım.

O adım seslerimi duymuş olacak ki arkasını dönerek ayağa kalktı ve elindeki telefondan bakışlarını çekerek bana baktı.

Kollarını açıp bana uzandığında beklemeden ona sarıldım.

"Ben bırakacağım seni."

Burnumu çektim.

"Hayır...kendim." Dedim cümlemi tamamlayamadan.

Bedeni kasıldı.

Boynumdan öperken derin bir nefes çekti içine.

"Tezgahın üstünde sandviç var salam koymadım sevmiyorsun diye onu al öyle git."

Boynundan öperken başımı salladım.

Cebinden arabamın anahtarlarını çıkartıp verdi.

"Dikkatli ol." Başımı salladıktan sonra ayrıldık ve ben hızlı adımlarla evden çıktım.

Arabama binip Yıldız teyzelere geçtiğimde onlara olup bitenleri anlatıp biraz ağladıktan sonra halsiz bir şekilde koltuğa uzanmıştım.