Het Corday Complot

Proloog

Parijs, 17 juli, 1793

Iedereen maakt keuzes. Keuzes met onbeduidende consequenties, tot pijnlijke keuzes waar een zwaar dilemma aan vooraf is gegaan. Nu realiseerde ik me echter dat het moment waarop de keuze gemaakt moest worden lang niet het moeilijkst was. Het zijn de consequenties die aan keuzes zitten verbonden die een situatie ondraaglijk konden maken.
Ik bevond me in een situatie waarin niemand zich zou willen bevinden. Ik had een keuze gemaakt en nu zou mijn verdere leven in het teken staan van de consequenties van deze keuze. Maar toch voelde ik ondanks de hachelijke situatie waarin ik me bevond geen spijt.
Het drong amper tot me door dat omstanders ons vanaf alle kanten bekogelden met afval. Hun stemmen gingen verloren in het harde getik van regen tegen de daken van Parijs, maar te oordelen naar de bloeddorstige blikken in hun ogen en de verbeten trekken rondom hun monden konden ze niet wachten tot er bloed zou gaan vloeien.
Mijn spieren waren verkleumd tot op het bot door de regen die met bakken uit de hemel viel. De dunne tuniek van katoen kleefde aan mijn huid en mijn haar, dat zojuist tot onder mijn nek was afgeknipt, piekte alle kanten op. De regen stroomde over mijn gezicht, over mijn armen en benen en vermengde zich met vlekken van bedorven etensresten die in mijn tuniek bleven hangen, en de tranen van sommige medegevangenen die onophoudelijk uit hun oogkassen leken te stromen. We stonden zo dicht tegen elkaar aan op de kar dat ik bang was dat ik geplet zou worden. De vrouwen om mij heen schreeuwden onverstaanbare dingen waarvan ik aannam dat het namen van geliefden waren, of lofredes in naam van de koning. Het maakte me eigenlijk helemaal niets uit.  
In tegenstelling tot hen had ik geen verdriet, noch miste ik mijn geliefden, want ik wist dat ik de taak waarvoor ik was voorbestemd had uitgevoerd en dat deze onlosmakelijk was verbonden met slechts één eenvoudige consequentie: de dood. Diep vanbinnen had ik dat altijd al geaccepteerd en nu was het moment daar.
Ondanks de snijdende kou en de gedachte aan mijn naderende dood vloeide er een ongekende energie door mijn aderen die ik nog maar een paar keer in mijn hele leven had gevoeld. Het verspreidde zich als een vuurzee door mijn lichaam die zich in razend tempo verspreidde over een bos. Het was niet te stoppen, en dat zou het nooit doen. Zelfs niet wanneer het scherpe lemmet van het schuin afgeslepen mes mijn hoofd voor altijd van mijn romp zou scheiden. Ze gingen me vermoorden, maar hetgeen wat ik had gedaan voor het Franse volk zouden ze nooit ongedaan kunnen maken. Mijn lichaam zou weldra deze aardbol verlaten, maar mijn ziel zou voortleven in de gedachten van mijn geliefde vrienden die de dood bespaard was gebleven dankzij mijn daad.
Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald doordat de kar onverwachts over een grote bult reed. Een aantal medeveroordeelden sloegen geschrokken een kreet, maar ik bleef onbewogen zitten. De kar vervolgde zijn weg, terwijl het gejoel van de menigte aan weerszijden van de weg steeds meer aanzwol, waardoor ik onwillekeurig de indruk kreeg dat de kar bijna zijn eindbestemming had bereikt. Place de la Revolution. Ik sloot mijn ogen en bande de geluiden om mij heen uit mijn hoofd.
Deze tocht door de straten van Parijs was bedoeld om mij ten schande te zetten. Gekleed in een bloedrode tuniek, met kort geknipt haar en in een gammele kar gepropt met andere vrouwen die net zoals mij werden beschouwd als landverraders. Om eerlijk te zijn ervaarde ik het allerminst als een vernedering. Van buiten zag ik er misschien wel uit als een landverrader, maar van binnen brandde het vuur van de revolutie nog steeds. De keuze die ik had gemaakt had goed uitgepakt, dus ik ervaarde deze dodenmars eerder als een triomftocht, zoals Romeinse keizers die maakten door Rome na een militaire overwinning ten tijde van het Romeinse imperium. In mijn geval was dit Parijs, de hoofdstad van mijn geliefde vaderland, de stad waar de revolutie was geboren en waar ik mijn leven een doel had gegeven. Het enige wat me nu nog te doen stond was het laatste stuk afleggen om mijn reis voor eens en altijd te voltooien.