Het Corday Complot

H8: Een Web van Leugens

Als ik een aanslag op Marat zou willen plegen moest ik alles tot in de puntjes uitdenken. Ik zou als het ware een web van leugens moeten spinnen om iedereen ervan te overtuigen dat ik naar Engeland zou gaan in de hoop om daar een toekomst op te bouwen. Elk draadje zou aan een ander vast moeten zitten omdat het web anders uit elkaar zou vallen, en mijn hele plan in duigen.
Engeland. Dat was het eerste wat me te binnen schoot toen het besef volledig tot me was doorgedrongen dat ik iedereen onmogelijk kon vertellen dat ik naar Parijs zou gaan. Naast Frans, mijn moedertaal, sprak ik vrij goed Engels en gedurende mijn scholing in het klooster heb ik ook enige basiskennis over Latijn opgedaan, dus ook dat zou zogenaamd goed van pas kunnen komen voor mijn reis. Een glimlach speelde rondom mijn lippen. Nu was het de bedoeling dat ik iedereen op de hoogte bracht van mijn plannen zodat ze aan het idee gewend konden raken.
Het was een complot om Marat voor eens en altijd van deze aardbodem te laten verdwijnen dat ik helemaal zelf had gesmeed, met mijn eige ngedachten. Iets wat ik tegen niemand kon vertellen. Het Corday complot, noemde ik het.

'Waar ga je naartoe?' vroeg Marie geschrokken. Ik had besloten om Marie als eerste op de hoogte te brengen van mijn plannen, want zij was mijn enige naaste familielid in dit huis, en ik schatte haar stukken begripvoller in dan tante. Bovendien was Marie het enige familielid waar ik tot dusver ooit een band mee heb gehad.
'Engeland,' reageerde ik met een zelfvoldane lach. Marie zette haar dampende kopje thee vlug terug op het schoteltje. Haar ogen werden zo groot als het schoteltje van haar theekopje en ik zag dat haar engelachtige gezichtje wit wegtrok. 'Maar Charlotte,' zei ze ontzet. 'Dan zie ik je nooit meer! Je mag niet weg! Engeland is helemaal aan de andere kant van het Kanaal!' Tranen sprongen in haar ogen.
Meteen snelde ik naar de andere kant van de bank, sloeg mijn armen rondom haar schouders en fluisterde geruststellende woordjes in haar oor, zoals ik vroeger bij haar deed toen we nog klein waren en 's nachts niet konden slapen. Ondertussen veegde ik met trage bewegingen de tranen van haar gezicht.
'Wat heb je daar te zoeken Charlotte?' vroeg ze met een gesmoorde stem, vermengd met verbazing en nieuwsgierigheid. Ik had een redelijk geloofwaardige verklaring bedacht en ingestudeerd, dus deze probeerde ik nu zo goed mogelijk te brengen.

'Ik wil daar werk zoeken,' antwoordde ik simpelweg, terwijl ik een stukje van haar af schoof om een slok van mijn theekopje te kunnen nemen. 'Ik ben er nog nooit geweest en bovendien heb ik er weinig vertrouwen in dat het mij hier gaat lukken. Frankrijk is in politiek opzicht een stuk instabieler dan Engeland.'
Marie knikte slechts afwezig, terwijl ze mijn woorden tot zich door liet dringen. 'Als jij denkt dat jouw toekomst daar ligt zal ik je niet tegenhouden,' zei ze met een trillende stem. 'Maar onthoud goed dat ik je ontzettend zal gaan missen.' Nu keek ze me recht aan, haar blauwe ogen glommen van de tranen.
Ik ademde opgelucht uit. 'Dankjewel Marie,' fluisterde ik glimlachend, waarna ik mijn armen spreidde als gebaar van verzoening. Ik wist dat ze me mijn reis naar Engeland hoe dan ook zou vergeven, maar de vraag was of ze me zou vergeven als ze te horen zou krijgen dat ik helemaal niet van plan was om naar Engeland te gaan.

Tante en Jehanne waren echter stukken moeilijk te overtuigen. Ze stelden kritische vragen en waren niet snel tevreden met de antwoorden die ik gaf. Ik kreeg de indruk dat ze me de verklaring steeds maar lieten herhalen om me te betrappen op fouten. Zo geduldig als ik kon herhaalde ik mijn plan om naar Engeland te gaan voor de derde keer.
De geur van gebakken vlees hing in de keuken en verspreidde zich van daaruit over de woonkamer, want Marie was net begonnen met het bereiden van het avondeten. Aangezien mijn tante thuis was besloot ik om Maria hier uit te nodigen zodat ik ze allebei tegelijk op de hoogte kon brengen.
Ik friemelde nerveus aan de ketting rondom mijn hals terwijl ik tante en Jehanne beurtelings een blik toewierp. Ik wist niet of ik erin was geslaagd om ze te overtuigen. Het jonge gezicht van Jehanne keek me uitdrukkingloos aan, in tegenstelling tot het oudere gezicht van mijn tante waar een peinzende uitdrukking in lag verzonken.
'Dit is toch niet voor de revolutie?' vroeg tante scherp. 'Althans, ik hoop van niet,' voegde ze daar hoofdschuddend aan toe.
Jehanne wendde ondertussen betrapt haar blik van me af. Ze vermoedden allebei dus dat mijn reis was bedoeld om de Girondijnen te kunnen steunen in de revolutie.
'Ik kan onmogelijk een bijdrage leveren aan de revolutie,' loog ik, waarna ik mijn tante recht aankeek. 'Ik ben vierentwintig en heb geen enkele vooruitzichten! In een poging om toch nog iets van mijn leven te maken wil ik dit doen voor mezelf.'
Het klonk bijna wanhopig, maar mijn woorden hadden wel het gewenste effect. Daarnaast zat er wel een kern van waarheid in, omdat ik zeker geen vooruitzichten had als ongehuwde vrouw van vierentwintig.
Jehanne zette het theekopje dat ze met beide handen stevig had omklemd gedurende het gesprek rustig terug op het schoteltje terwijl mijn tante langzaam achterover leunde in de zachte kussens van de bank. De sfeer leek iets meer te ontspannen.
Het was Jehanne die de stilte verbrak. 'Wanneer ben je van plan om te vertrekken?'
Ik staarde een poosje nadenkend voor me uit. Het was nu eind juni, dus ik dacht dat ik zeker over ongeveer een halve maand kon vertrekken. In elk geval na de bruiloft van Marie, want ze zou het me nooit vergeven als ik haar bruiloft zou missen.
'Over ongeveer een halve maand,' antwoordde ik.
'Je zet er wel haast achter,' reageerde tante scherp. Haar smalle donkerbruine ogen boorden zich in de mijne.
Ik besloot om er niet verder op in te gaan.
'Je komt toch wel terug voor mijn bruiloft?' vroeg Jehanne gegeneerd. 'Mijn bruiloft is pas over een paar maanden, want mijn verloofde is daar nog een poosje vanwege zijn werk.'
Er ging een steek door mijn hart. Als het mij zou lukken om Marat te vermoorden zou ik ongezien weg moeten komen. De kans dat ik het zou overleven was zo klein als het zoeken naar een spelt in een hooiberg. Het was simpelweg onmogelijk.
Een stortvloed aan verschillende excuses raasde door mijn hersenen, maar geen van allen was geloofwaardig genoeg. Om het web van leugens bij elkaar te houden was ik gedwongen om er nog een draad aan toe te voegen om te voorkomen dat mijn plan in duigen zou vallen.
'Natuurlijk,' zei ik kalm, 'jouw huwelijk zou ik voor geen goud willen missen!'
De steek van pijn bleef en wilde om de een of andere reden niet weggaan. Met een krampachtig glimlachje probeerde ik dit te verbloemen.
Op dat moment liet Marie vanuit de keuken weten dat het eten klaar was. Ik veegde mijn zweethanden af aan de plooien van mijn rok. Ik was erin geslaagd om ze te overtuigen van de motieven van mijn zogenaamde reis naar Engeland. Het had bijna geloofwaardig genoeg geklonken dat ik het zelf had geloofd, dacht ik hoofdschuddend.

De daarop volgende dagen deed ik mijn best om al mijn schulden af te betalen. Ik stelde een lijst op met daarop alle namen van mensen die ik geld schuldig was. Ervan uitgaand dat ik niet meer terug zou komen zou dit het meest rechtvaardig zijn om te doen. Ik was de kleermaker en de kapper bijvoorbeeld nog best wel wat geld schuldig voor het verstellen van een jurk, die was bedoeld voor de bruiloft van Marie. Maar ook de bakker was mij nog geld schuldig omdat ik een tijdje geleden te weinig geld in mijn beurs had om de broden van te kunnen betalen.
Een diepe zucht verliet mijn lippen toen ik alle muntstukken uit het kistje onder mijn bed ondersteboven kiepte zodat deze met luid gerinkel neerkwamen op het gladde oppervlak van mijn bureau. Hoewel rekenen nooit mijn favoriete vak is geweest, heb ik ondanks dat mijn financiën altijd goed bijgehouden. Op het briefje onderin het kistje stond een tabel met inkomsten en uitgaven.
Vlug maakte ik een paar rekensommetjes om erachter te komen of ik voldoende geld over zou houden om mijn reis naar Parijs te kunnen betalen.